ای پیش‌رو از هر چه بخوبیست جلالت

ای دور شده آفت نقصان ز کمالت‌

زهره بنشاط آید چون یافت سماعت

خورشید برشک آید چون دید جمالت‌

آب و گل را زهره مهر تو کی بودی اگر

هم بلطف خود نکردی در ازل‌شان اختیار

مهر ذات تست الهی دوستان را اعتقاد

یاد وصف تست یا رب غمگنان را غمگسار

زنجیر معنبر تو دام دل ماست

عنبر ز نسیم تو غلام دل ماست‌

در عشق تو چون خطبه بنام دل ماست

گویی که همه جهان بکام دل ماست‌

بنده خاص ملک باش که با داغ ملک

روزها ایمنی از شحنه و شبها ز عسس‌

هر که او نام کسی یافت، از این درگه یافت

ای برادر کس او باش و میندیش ز کس‌

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوشست تا دوست دروست‌

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست‌

ای منظر تو نظاره گاه همگان

پیش تو در او فتاده راه همگان

ای زهره شهرها و ماه همگان

حسن تو ببرد آب و جاه همگان‌‌

کسی کش مار نیشی بر جگر زد

و را تریاق سازد نی طبرزد

چهره عذرات باید بر در وامق نشین

عشق بو دردات باید گام سلمان وار زن‌

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

رحمتی کن بر دل خلق و برون آی از حجاب

تا شود کوته‌بینان ز هفتاد و دو ملت داوری‌

جز خدمت روی تو ندارم هوسی

من بی تو نخواهم که بر آرم نفسی‌

بسا پیر مناجاتی که از مرکب فرو ماند

بسا یار خراباتی که زین بر شیر نر بندد

سنّی و دین دار شو تا زنده مانی زانک هست

هر چه جز دین مردگی و هر چه جز سنت حزن‌

گفتم که بر از اوج برین شد بختم

و ز ملک نهاده چون سلیمان تختم‌

خود را چو بمیزان خرد بر سختم

از بنگه دونیان کم آمد رختم

بین المحبّین سر لیس یفشیه

قول و لا قلم للخلق یحکیه

زان گونه پیامها که او پنهان داد

یک ذرّه بصد هزار جان نتوان داد

جمال چهره جانان اگر خواهی که بینی تو

دو چشم سرت نابینا و چشم عقل بینا کن‌

کسی کورا عیان باید خبر پیشش و بال آید

چو سازد باعیان خلوت کجا دل در خبر بندد

جبرئیل آنجا گرت زحمت کند خونش بریز

خون بهای جبرئیل از گنج رحمت باز ده‌

شب هست و شراب هست و عاشق تنهاست

برخیز و بیا بتا که امشب شب ماست‌

عروس حضرت قرآن نقاب آن گه براندازد

که دار الملک ایمان را مجرّد یابد از غوغا