دشمنان را بداوری خلاف

با قضاهای گنبد دوار

مهر و کینت بباد داده چو خاک

لطف و قهرت بآب گشته چو نار

کاه ریزه بنیزه بربایی

چون کنی عزم رزم در پیکار

ای شده قدوهٔ وضیع و شرف

ای شده قبلهٔ صغار و کبار

نکشد آب خصم آتش تو

نکشد تاب مور مهرهٔ مار

کو مهی فارغ از عنای خسوف ؟

کو میی ایمن از صداع خمار؟

ویحک! آن نرگسست یا جادو

یارب! آن سوسنست یا گلزار؟

گفتم: از جان بعشق بیزارم

گفت: عاشق ز جان بود بیزار

من و ز لفین او نگونساریم

لیک او بر گلست و من بر خار

دوست می دارمش ، که یار منست

دشمن آن به که خود نباشد یار

سوخت در آتشم چو می گویی؟

کم تحرقتنی بهذا النار

زار و زرم ز درد دوری او

درد دلدار زرد دارد و زار

تن عیشم نحیف گشت ز غم

گل بختم نهفته گشت بخار

چهرهٔ روشنش، که روز منست

زیر زلفش مهیست در شب تار

غمزهٔ شوخ آن صنم بگشاد

سیل خونم ز اشک خون آثار

دل شد و هم نبرد از وی مهر

سر شد و هم نپیچید از این کار

موج خون دل و دو دیدهٔ من

برد دریا و ابر را مقدار

وصل خواهم ، ندانم آن که بکس

«رایگان رخ نماید یار»

ور نماید ، ز بس صفا که دروست

راز من در رخش شود دیدار

بر لبش زلف عاشقست چون من

لاجرم همچو منش نیست قرار