چرخ و ماهی ، نه ، نیستی تو، از آنک

نیست این هر دو را قوام و قرار

گر تو چرخی عدو را چراست نگون ؟

ور تو ماهی عدو چرا نزار ؟

شام گرد چو صبح زرد لباس

صبح گردد چو شام تیره شعار

قهرت ، ار مجتهد شود ، ببرد

آسمان را بسخره و پیکار

گرم گردد ز تاب دل پیکان

مرگ بارد بخصم از سوفار

کار عدل تو ملک داشتنست

عدل را خود جزینن نباشد کار

در مقامی ، که بار زر بخشی

ریزش ابر را نباشد بار

نارد از خدمت تو سر بیرون

ورچه بشکافیش بنیزه چو نار

گفتم: از جان بعشق بیزارم

گفت: عاشق ز جان بود بیزار

زار و زرم ز درد دوری او

درد دلدار زرد دارد و زار

غمزهٔ شوخ آن صنم بگشاد

سیل خونم ز اشک خون آثار

غم دل گر ببست بازارم

مدح شه برگشایدم بازار

حزمش آورده چرخ را بکسون

عزمش افگنده خاک را بمدار

جای در در میانهٔ دریاست

از چه معنیست دست او دربار؟

رغم دریا ؟ که بخل می ورزد

او کند مال بر جهان ایثار

چه شکارست پیش او چو مصاف ؟

چه مصافست پیش او چه شکار؟

وصل خواهم ، ندانم آن که بکس

«رایگان رخ نماید یار»

ور نماید ، ز بس صفا که دروست

راز من در رخش شود دیدار

بر لبش زلف عاشقست چون من

لاجرم همچو منش نیست قرار

باد صبحست بوی زلفش ؟ نی

نبود باد صبح عنبر بار