خویش را بین چون همی‌لرزی ز بیم

مر عدم را نیز لرزان دان مقیم

زین شود مرجوم شیطان رجیم

وز حسد او بطرقد گردد دو نیم

او همی‌افتد به پیشم کای کریم

مر مرا کن از برای حق دو نیم

ور برد جان زین خطرهای عظیم

برده باشد مایهٔ ادبار و بیم

بود آدم دیدهٔ نور قدیم

موی در دیده بود کوه عظیم

پس کجا زارد کجا نالد لئیم؟

گر تو نپذیری به جز نیک ای کریم

دور تست ایرا که موسی کلیم

آرزو می‌برد زین دورت مقیم

حرف حکمت بر زبان نا‌حکیم

حله‌های عاریت دان ای سلیم

بر کلوخی دل چه بندی ای سلیم‌؟!

وا طلب اصلی که تابد او مقیم

گفت نه والله بالله العظیم

مالک الملک و به رحمان و رحیم

چون محمد یافت آن ملک و نعیم

قرص مه را کرد او در دم دو نیم

آنچ می‌دانم ز وصف آن ندیم

باورت ناید چه گویم ای کریم

عالم اندر چشم تو هول و عظیم

ز ابر و رعد و چرخ داری لرز و بیم

مصطفی فرمود از گفت جحیم

کو به مؤمن لابه‌گر گردد ز بیم

یکسواره می‌رود شاه عظیم

دَر کف طفلان چنین دُرّ یتیم

لاجرم زین گرگ، یعقوب حلیم

داشت بر یوسف، همیشه خوف و بیم

از دل سوراخ چون کهنه گلیم

پرده‌ای بندد به پیش آن حکیم

چار طبع و علت اولی نیم

در تصرف دایما من باقیم

باز گفتش من عدوی تو نیم

لطف باشد گر بیابی در پیم

گفت امت مشورت با کی کنیم

انبیا گفتند با عقل امیم