دل در همه حال تکیه‌گاه است مرا

در ملک وجود پادشاه است مرا

از فتنهٔ عقل چون به جان می‌آیم

ممنون دلم خدا گواه است مرا

اگر دانی زبان اختران را

شبانه بشنوی راز جهان را

سکوت شب به صد آهنگ خواند

به گوشت قصه های آسمان را

بر قلهٔ کهسار، درختی برپاست

بر شاخ درخت، آشیانی پیداست

غم کوه و درخت، زندگانی من است

بر شاخ درخت، مرغکی نغمه‌سراست

سرمایهٔ عیش، صحبت یاران است

دشواری مرگ، دوری ایشان است

چون در دل خاک نیز یاران جمعند

پس زندگی و مرگ به ما یکسان است

از مرگ نترسم که مددکار من است

در روز پسین مونس و غمخوار من است

اجداد مرا برده به سر منزل خاک

این مرکب خوشخرام رهوار من است

کشتند بشر را که سیاست این است

کردند جهان تبه که حکمت این است

در کسوت خیرخواهی نوع بشر

زادند چه فتنه ها، مهارت این است

با خلق نکو بِزی که زیور این است

در آینهٔ جمال، جوهر این است

آن قطرهٔ اشکی که بریزد بر خاک

بردار که گنج لعل و گوهر این است

ای غره به اینکه دهر فرمانبر توست

وین ماه و ستاره و فلک چاکر توست

ترسم که ترا چاکر خود پندارند

آن مورچگان که رزقشان پیکر توست

تا بر لب من آه شررباری هست

بر ساز شکستهٔ دلم تاری هست

درهای امید را اگر بربستند

تا مرگ بود رخنهٔ دیواری هست

ای مشت گل این غرور بیجای تو چیست؟

یک بار به خود نگر که معنای تو چیست؟

یک جعبهٔ استخوان، دو پیمانهٔ خون

پنهان تو چیست؟ آشکارای تو چیست؟

بی‌دولت عشق زندگانی نفسی‌ست

هنگامهٔ عشرتِ جوانی هوسی‌ست

بی‌باد بهار جای گل در گلشن

یا دستهٔ خار خشک یا مشت خسی‌ست

هر صبح که کردیم به غم شام گذشت

هر جور که دیدیم ز ایام گذشت

آلام اگر دست ز ما باز نداشت

ما پیر شدیم و درک آلام گذشت

گر خاک در یار نَرُفتیم گذشت

گر طعنهٔ اغیار شنفتیم گذشت

آن سوز که در سینهٔ ما پنهان بود

گفتیم گذشت، گر نگفتیم گذشت

آن نیمهٔ نان که بینوایی یابد

وآن جامه که کودک گدایی یابد

چون لذت فتحی‌ست که اقلیمی را

لشکرشکنی، جهانگشایی یابد

صبح است ز خرمی جهان می‌خندد

هر قطره به بحر بیکران می‌خندد

بو در گل و نشئه در می و می در جام

از شوق، زمین و آسمان می‌خندد

هر ذرهٔ خاک من زبانی دارد

از گردش دهر دوستانی دارد

این کهنه‌ردای من نهان در هر چین

تاج و کله جهان‌سِتانی دارد

از ابر سیاه لعل و گهر می‌ریزد

وز دیدهٔ من خون جگر می‌ریزد

بی‌روی تو از هر مژه‌ام در گلشن

دامن‌دامن لاله تر می‌ریزد

آن فر و شکوه کبریاییت چه شد؟

آن لاف خدیوی و خداییت چه شد؟

صد قرن بر افکار و عقول مردم

فرماندهی و حکمرواییت چه شد؟

شهرت طلبی چند به هم ساخته‌اند

چون گرگ گرسنه در جهان تاخته‌اند

کردند به زیر پا هزاران سر و دست

تا گردن شوم خود برافراخته‌اند

یارب به کسانی که جگر سوخته‌اند

یک عمر متاع درد اندوخته‌اند

خاکم به هوای آن جوانمردان کن

کز هرچه به جز تو دیده بردوخته‌اند