از کشت عمل بس است یک خوشه مرا

در روی زمین بس است یک گوشه مرا

تا چند چو گاو گرد خرمن گردیم

چون مرغ بس است دانه‌ای توشه مرا

دوشینه فتادم به رهش مست و خراب

از نشوهٔ عشق او نه از بادهٔ ناب

دانست که عاشقم ولی می‌پرسید

این کیست کجاییست چرا خورده شر‌اب

این دل که به شهر عشق سرگشتهٔ تست

بیمار و غریب و دربدر گشتهٔ تست

برگشتگی بخت و سیه‌روزی او

از مژگان سیاه برگشتهٔ تست

تا قبلهٔ ابروی تو ای یار کج است

محراب دل و قبلهٔ احرار کج است

ما جانب قبلهٔ دگر رو نکنیم

آن قبله ماست گرچه بسیار کج است

ابروی کجت که دل برو مشتاقست

محراب شهان و قبلهٔ آفاقست

طاقست ولی به دلنشینی جفتست

جفتست ولی ز بیقرینی طاقست

آراسته جنتی که این روی منست

افروخته دوزخی که این خوی منست

شمشیر جهانسوز بهادر شه را

دزدیده که این کمان ابروی منست

آمد مه شوال و مه روزه گذشت

و ایام صیام و رنج سی روزه گذشت

صد شکر خدا که روزی روزهٔ ما

گاهی به غنا و گه به دریوزه گذشت

تا دل به برم هوای دلبر دارد

افسانهٔ عشق دلبر از بر دارد

دل رفت ز بر چو رفت دلبر آری

دل از دلبر چگونه دل بردارد

گر چرخ جفا کرد چه می‌باید کرد

ور ترک وفا کرد چه می‌باید کرد

می‌خواست دلم که بر نشان آید تیر

چون تیر خطا کرد چه می‌باید کرد

زلفین سیه که بر بناگوش تواند

سر بر سر هم نهاده همدوش تواند

ساید سر از ادب به پایت شب و روز

آری دو سیاه حلقه در گوش تواند

در میکده مست از می نابم کردند

سرمست ز جرعهٔ شرابم کردند

ای دوست به چشمهای مست تو قسم

جامی دو سه دادند و خرابم کردند

یک عمر شهان تربیت جیش کنند

تا نیم نفس عیش به صد طیش کنند

نازم به جهان همت درویشان را

کایشان به یکی لقمه دوصد عیش کنند

آشفته سخن چو زلف جانان خوشتر

چون کار جهان بی سر و سامان خوش تر

مجموعهٔ عاشقان بود دفتر من

مجموعهٔ عاشقان پریشان خوشتر

آن نرگس مست فتنه‌انگیز نگر

آن خنجر مژگان بلاخیز نگر

در عهد ملک که باده مستی ندهد

اندر کف مست خنجر تیز نگر

بر روز ستاره تا کی افشانی بس

در روز ستاره بالله ار بیند کس

دهرت ز مراد خویش دارد محروم

یا دست جهان ببند یا پای هوس

تا یار مرا ربوده از هستی خویش

واقف نیم از بلندی و پستی خویش

آنگونه ز جام عشق مستم دارد

کآگاه نیم ز خویش و از مستی خویش

گفتم به زن نظام کای لولی شنگ

خواهم که به چاله‌ات فروکوبم دنگ

خیاط‌صفت لباس الفت ببریم

من از گز کیر و تو ز مقراض دو لنگ

با آنکه هنوز از می دوشین مستم

در مهد طرب به خواب نوشین هستم

ای دست خدا بگیر لختی دستم

کز سخت‌دلی و سست‌بختی رستم

تا دل به هوای وصل جانان دادم

لب بر لب او نهادم و جان دادم

خضر ار ز لب چشمهٔ حیوان جان یافت

من جان به لب چشمهٔ حیوان دادم

صدرا دیشب به باغ نواب شدم

امروز به حضرتت شرفیاب شدم

آن باغ چو روی ناکسان آب نداشت

از خجلت بی‌آبی او آب شدم