بخواندم زگفتار دانای راد

که اندرز فرزند راکرد یاد

نکو نام پاد آذر شادکام

که بودش پدر ماراسپند نام

فراموش کن چیزهای شده

مبر بیش و تیمار ناامده

مشو تند وگستاخ و نااستوار

به پیش خدا و خداوندگار

هر آن چیزکان زی تو نبود نکو

به دیگر کسانش مکن آرزو

یگانه شو آموزگارانت را

خداوندگاران و یارانت را

مشو خویشتن بنده در زندگی

مکن پیش همچون خودی بندگی

رود هرکه با تو به خشم و به کین

از او دور باش و به رویش مبین

امیدت به دادار دارنده بند

گزین دوستی کت بود سودمند

به گیتی ره ایزدی توختن

بود مینوی توشه اندوختن

به راه خدا و امهرآسپند

به جان کوش تا وارهی ازگزند

به زن راز پنهان مکن اشکار

همان کودکان را به فرهنگ دار

نیوشنده باش و سخن درپذیر

پس و پیش‌ پاسخ به پیمانه گیر

مبادا ز فرهنگ و دانش جدا

زن و کودک مردم پارسا

کش آرد پشیمانی بیکران

برد بیش و تیمار و رنج گران

به بیگاه بر روی مردم مخند

زگفتار بی‌مایه لب بازبند

مکن هیچ افسوس با مردمان

کز افسوسیانند مردم رمان

مشو هم‌خور و خفت‌بامست‌مرد

که آمیزش مست رنجست و درد

مشو هیچ با مرد بدچشم یار

که بدچشم مردم نیاید به کار

به رشکاوران هیچ منمای زر

بپرهیز از سیزک بی‌هنر

چو پیدا شدت نزد شاهان فروغ

نگر تا نگویی بدیشان دروغ

سخن جز به آیین دانش مگوی

که نزد شهان باشدت آبروی

مکن گوش هرگز به مرد دروغ

که در گفته‌هایش نبینی فروغ

به بادافره اندر مشو تند و تیز

کسی را به گیتی میازار نیز