دیشب که دلم ز تابِ هجران می‌سوخت

اشکم همه در دیدهٔ گریان می‌سوخت

می‌سوختم آن چنان که غیر از دلِ تو

بر من دلِ کافر و مسلمان می‌سوخت

عشق آمد و گردِ فتنه بر جانم بیخت

عقلم شد و هوش رفت و دانش بگریخت

زین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت

جز دیده که هر چه داشت بر پایم ریخت

شیرین‌دهنی که از لبش جان می‌ریخت

کفرش ز سرِ زلفِ پریشان می‌ریخت

گر شیخ به کفرِ زلفِ او ره می‌برد

خاکِ رهِ او بر سرِ ایمان می‌ریخت

عشق آمد و خاکِ محنتم بر سر ریخت

زان برقِ بلا به خرمنم اخگر ریخت

خون در دل و ریشهٔ تنم سوخت چنان

کز دیده به جای اشک خاکستر ریخت

می‌رفتم و خونِ دل به راهم می‌ریخت

دوزخ دوزخ شرر ز آهم می‌ریخت

می‌آمدم از شوقِ تو بر گلشنِ کون

دامن دامن گل از گناهم می‌ریخت

از کفرِ سر زلفِ وی ایمان می‌ریخت

وز نوشِ لبش چشمهٔ حیوان می‌ریخت

چون کبک خرامنده به صد رعنایی

می‌رفت و ز خاکِ قدمش جان می‌ریخت

از نخلِ تَرَش بار چو باران می‌ریخت

وز صفحهٔ رخ، گل به گریبان می‌ریخت

از حسرتِ خاکِ پای آن تازه‌نهال

سیلاب ز چشمِ آبِ حیوان می‌ریخت

ای دل چو فراقش رگِ جان بگشودت

منمای به کس خرقهٔ خون‌آلودت

می‌نال چنان که نشنوند آوازت

می‌سوز چنان که بر نیآید دودت

آن یار که عهدِ دوستداری بشکست

می‌رفت و منش گرفته دامن در دست

می‌گفت دگر باره به خوابم بینی

پنداشت که بعد ازو مرا خوابی هست

از بارِ گنه شد تنِ مسکینم پست

یا رب چه شود اگر مرا گیری دست؟

گر در عملم آن چه تو را شاید نیست

اندر کرمت آن چه مرا باید هست

از کعبه رهی‌ست تا به مقصد پیوست

وز جانب میخانه رهی دیگر هست

اما ره میخانه ز آبادانی

راهی‌ست که کاسه می‌رود دست به دست

تیری ز کمانخانهٔ ابروی تو جَست

دل پرتوِ وصل را خیالی بَربست

خوش‌خوش ز دلم گذشت و می‌گفت به ناز

«ما پهلوی چون تویی نخواهیم نشست»

چون نیست ز هر چه هست جز باد به دست

چون هست ز هر چه نیست نقصان و شکست

انگار که هر چه هست در عالم نیست

پندار که هر چه نیست در عالم هست

دی طفلک خاک بیز غربال به دست

می‌زد به دو دست و روی خود را می‌خست

می‌گفت به های‌های کافسوس و دریغ

دانگی بنیافتیم و غربال شکست

کردم توبه، شکستیش روز نخست

چون بشکستم به توبه‌ام خواندی چست؟

القصه زمام توبه‌ام در کف توست

یک‌دم نه شکسته‌اش گذاری نه درست

آزادی و عشق چون همی نامد راست

بنده شدم و نهادم از یک‌سو خواست

زین پس چونان که داردم دوست رواست

گفتار و خصومت از میانه برخاست

خیام تنت به خیمه می‌ماند راست

سلطان روح‌ست و منزلش دار بقاست

فراش اجل برای دیگر منزل

از پا فگند خیمه چو سلطان برخاست

هر چند به طاعت تو عصیان و خطاست

زین غم نکشی که گشتن چرخ بلاست

گر خسته‌ای از کثرت طغیان گناه

مندیش که ناخدای این بحر خداست

من بندهٔ عاصیم رضای تو کجاست؟

تاریک دلم، نور و صفای تو کجاست؟

ما را تو بهشت اگر به طاعت بخشی

این بیع بود لطف و عطای تو کجاست؟

گر طالب راه حق شوی ره پیداست

او راست بود با تو، تو گر باشی راست

وآن گه که به اخلاص و درون صافی

او را باشی بدان که او نیز تو راست