ای دیده مرا عاشق یاری کردی

داغم ز رخ لاله عذاری کردی

کاری کردی که هیچ نتوان گفتن

الله الله چه خوب کاری کردی

ای دل تا کی مصیبت‌ افزا گردی

ای خون شده چند درد پیما گردی

انداختیَم در به در و کوی به کوی

رسوا کردی مرا، تو رسوا گردی

ای آنکه به گرد شمع دود آوردی

یعنی که خط ارچه خوش نبود آوردی

گر دود دل منست دیرت بگرفت

ور خط به خون ماست زود آوردی

ای چرخ بسی لیل و نهار آوردی

گه فصل خزان و گه بهار آوردی

مردان جهان را همه بردی به زمین

نامردان را به روی کار آوردی

ای کاش مرا به نفت آلایندی

آتش بزدندی و نبخشایندی

در چشم عزیز من نمک سایندی

وز دوست جدا شدن نفرمایندی

ای خالق ذوالجلال هر جانوری

وی رهرو رهنمای هر بی خبری

بستم کمر امید بر درگه تو

بگشای دری که من ندارم هنری

دستی نه که از نخل تو چینم ثمری

پایی نه که در کوی تو یابم گذری

چشمی نه که بر خویش بگریم قَدَری

رویی نه که بر خاک بمالم سحری

هنگام سپیده‌دم خروس سحری

دانی که چرا همی کند نوحه‌گری

یعنی که نمودند در آیینهٔ صبح

کز عمر شبی گذشت و تو بی‌خبری

ای ذات تو در صفات اعیان ساری

اوصاف تو در صفاتشان متواری

وصف تو چو ذات مطلقست اما نیست

در ضمن مظاهر از تقید عاری

عالم بود ار نه‌ای ز عبرت عاری

نهری جاری به طورهای طاری

وندر همه طورهای نهر جاری

سِرّیست حقیقة‌الحقایق ساری

یا رب یا رب کریمی و غفاری

رحمان و رحیم و راحم و ستاری

خواهم که به رحمت خداوندی خویش

این بندهٔ شرمنده فرو نگذاری

گیرم که هزار مصحف از بر داری

با آن، چه کنی که نفس کافر داری

سر را به زمین چه می‌نهی بهر نماز

آنرا به زمین بنه که بر سر داری

ای شمع نمونه‌ای ز سوزم داری

خاموشی و مردن رموزم داری

داری خبر از سوز شب هجرانم

آیا چه خبر ز سوز روزم داری

چون گل، به گلاب شسته رویی داری

چون مشک به مِیْ حل شده، مویی داری

چون عرصه‌گه قیامت از انبُهِ خلق

پر آفت و محنت، سرِ کویی داری

ای دل، برِ دوست تحفه جز جان نبری

دردت چو دهند نام درمان نبری

بی درد ز درد دوست نالان گشتی

خاموش که عِرض دردمندان نبری

پیوسته تو دل ربوده‌ای معذوری

غم هیچ نیازموده‌ای معذوری

من بی تو هزار شب به خون درخفتم

تو بی تو شبی نبوده‌ای معذوری

یا شاه تویی آنکه خدا را شیری

خندق جه و مرحب کش و خیبر گیری

مپسند غلام عاجزت یا مولا

ایام کند ذلیل هر بی‌پیری

یا گردن روزگار را زنجیری

یا سرکشی زمانه را تدبیری

این زاغوشان بسی پریدند بلند

سنگی چوبی گزی خدنگی تیری

از کبر مدار هیچ در دل هوسی

کز کبر به جایی نرسیده‌ست کسی

چون زلف بتان شکستگی عادت کن

تا صید کنی هزار دل در نفسی

ای در سر هر کس از خیالت هوسی

بی یاد تو برنیاید از من نفسی

مفروش مرا به هیچ و آزاد مکن

من خواجه یکی دارم و تو بنده بسی