دلا کشیدن باید عتاب و ناز بتان

رطب نباشد بی خار و کنز پربارا

لاد را بر بنای محکم نه

که نگه‌دار لاد بن‌لاد است

من رهی پیر و سست‌پای شدم

نتوان راه کرد بی بالاد

صحرای سنگ‌روی و کُه سنگلاخ را

از سم آهوان و گوزنان شیار کرد

هوشم ز ذوق لطف سخن‌های جان‌فزاش

از حجره‌ی دلم سوی تابوک گوش شد

چون نباشد بنای خانه درست

بی‌گمانم که زیر رشت آید

نه همچون رخ خوبت گل بهار

نه چون تو به نکویی بت بهار

ز چشم مست تو عالم خراب است

به بند زلف تو دل‌ها گرفتار

آن کن که بدین وقت همی‌کردی هر سال

خز پوش و به کاشانه شو از صفًه و فروار

من عاملم و تو معاملی

وین کار مرا با تو بود دخش

تو عاشقم و از همه خوبان زمانه

دخشم به تو است ار‌چه که‌ام خوب بود حال

هم آهو فغند است و هم تیز تک

هم آزاده‌خوی است و هم تیز‌گام

ای من رهی آن دست و خطً و کلکت

از پوست رهی سلم کنی که شاید

چون مورد بود سبز گهی موی من همه

دردا که بنشست بر آن موی سبز بشم

فزون ز آنکه بخشی بزار تو زر

نه ساوه نه رسته بر آید ز کان

میغ چون ترکی آشفته که تیر اندازد

برق تیر است مر او را مگر و رخش کمان

ماده گاوان پاده‌اش هر یک

شاه‌پرور بود چو برمایون

ز ناگه بار پیری بر من افتاد

چو بر خفته فتد ناگه کرنجو

آب گلفهشنگ گشته از فسردن ای شگفت

همچنان چون شیشه‌ی سیمین نگون آویخته

روا نبود که با این فضل و دانش

بود شربم همی دائم ز منده