ترک با کژ کمان راست کند کار جهان

راستی تیرش کژی کند اندر جگرا

همه واذیج پر‌انگور و همه‌جای عصیر

رنج ورزید و کنون بربخورد برزگرا

به آن کس که جانش ز دانش تهی است

ستیهیدنت مایهٔ ابلهی است

بهر دنیا تا به کی کالیدنت

هر زمان جوشیدن و نالیدنت

فری ز آن زلف مشکینش چو زنجیر

فتاده صد‌هزاران کلچ بر کلچ

روی مرا هجر کرد زرد‌تر از زر

گردن من عشق کرد نرم‌تر از دوخ

هر که او در ره رود سرمست و شوخ

افتد اندر خاک خاری از شکوخ

صاحبا! صد بهینه و مه و سال

بگذرد کز رهی نیاری یاد

کجا تو باشی گردند بی‌‌خطر خوبان

جمست را چه خطر هر‌کجا بود یاکند؟

بر دل مکن مسلط گفتار هر لتنبر

هرگز کجا پسندد افلاک جز تو را سر

به چاه سیصد باز اندرم من از غم او

عطای میر رسن ساختم ز سیصد باز

یکی دانش‌پژوهی داشت گربز

به چرویدن نگشته هیچ عاجز

خون انبسته همی‌ریزم بر زرین‌رخ

ز آنکه خونابه نماند ستم در چشم بنیز

به گامی سپرد از ختا تا ختن

به یک تگ دوید از بخارا به وخش

تازیانه دوتا چو ...ر خسر

موزه اندر‌شکسته چون ... س خویش

مرا رفیقی پرسید کاین غریو ز چیست

جواب دادم کز غرو نیست، هست زغنگ

چرا نه شکر کنم نعمت تو را شب و روز

که با تو اختر من سعد گشت و کار بچم

چه جویی آن ادبی که آن ادب ندارد نام

چه گویی آن سخنی که آن سخن ندارد چم

به آتش درون بر مثال سمندر

به آب اندرون بر مثال نهنگان

به رادیش راد ماند به زفت

به مردیش مرد ماند به زن