در طلب، ما بی زبانان امت پروانه‌ایم

سوختن از عرض مطلب پیش ما آسانترست

حیرت مرا ز همسفران پیشتر فکند

پای به خواب رفته درین ره روانترست

مرو به مجلس می گر به توبه می‌لرزی

سبو همیشه نیاید برون ز آب درست

آنچه مانده است ز ته جرعه عمرم باقی

خوردنش خون دل و ماندن او دردسرست

شرر به آتش و شبنم به بوستان برگشت

حضور خاطر عاشق هنوز در سفرست

آب در پستی عنان خویش نتواند گرفت

عمر را در موسم پیری شتاب دیگرست

از می، خمار آن لب میگون ز دل نرفت

داغ شراب را نتواند شراب شست

درین بساط، به جز شربت شهادت نیست

میی که تلخی مرگ از گلو تواند شست

شیرین به جوی شیر بر آمیخت چون شکر

خسرو دلش خوش است که بزم وصال ازوست

میان شیشه و سنگ است خصمی دیرین

دل مرا و ترا چون توان به هم پیوست ؟

بر مهلت زمانهٔ دون اعتماد نیست

چون صبح در خوشی بسر آور دمی که هست

دلبستگی است مادر هر ماتمی که هست

می‌زاید از تعلق ما هر غمی که هست

صبح آدینه و طفلان همه یک جا جمعند

بر جنون می‌زنم امروز که بازاری هست!

عرق شرم مرا فرصت نظاره نداد

دیده خون می‌خورد آن‌جا که نگهبانی هست

رسم است که از جوش ثمر شاخ شود خم

ای پیر، ترا حاصل ازین قد دو تا چیست ؟

داغ عمر رفته افسردن نمی‌داند که چیست

آتش این کاروان، مردن نمی‌داند که چیست

خامهٔ نقش اگر گردد نسیم دلگشا

غنچهٔ تصویر، خندیدن نمی‌داند که چیست

ای خضر، غیر داغ عزیزان و دوستان

حاصل ترا ز زندگی جاودانه چیست ؟

دل رمیده ما را به چشم خود مسپار

سیاه مست چه داند نگاهبانی چیست

ای کوه طور، گردن دعوی مکن بلند

آخر دل شکسته ما جلوه‌گاه کیست ؟