چون بر آهنجیدن تیغش بدید

در تن شیر ژیان شد زهره آب

هشیار و دلیر و سخت‌کوش است

پرخاش‌خر است و جان‌فروش است

دل تا داشت پر ز خون باشد

ساغر عیش او نگون باشد

سدکیس بر آمد و جهان شد روشن

ز آن پس همه ز غیر تو پردختند

میغ مانندهٔ پنبه است و ورا باد نداف

هست سدکیس درونه که بد و پنبه‌زنند

به بزم اندرون ابر بخشنده بود

به رزم اندرون شیر غرنده بود

ملول مردم کالوس بی محل باشد

مکن نگارا این خوی و طبع را بگذار

ز آبنوس دری اندر او فراشته بود

به جای آهن، سیمین، همه بش و مسمار

دلیری که ترسد ز پیکار شیر

زن زاج خوانش، مخوانش دلیر

در نکوهیدن کسان دارد

صد زبان و به عیب خویش اخرس

رو ز کجی‌های درون صاف باش

راست‌گرای ره انصاف باش

شکوفه همچو شکاف است و میغ دیباباف

مه و خور است همانا به باغ در صراف

نباشد بس عجب از بختم ار عود

شود در دست من مانند خنجک

عید شد دیگر که آن دلدار شنگ

بهر کشتن جامه ها پوشد زرنگ

در پژوهیدن اسرار علوم

شوی از کاهلی آخر محروم

ببینیش اگر گاه رز کاشتن

نبینی ز دولت دگر کاشتن

بسا کسا که ندیم حریره و بره است

و بس کس است که سیری نیابد از ملکی

...

لب عقیقینش بوس و می عقیقین نوش