بگماز گل بکردی و ما را بداد نقل

امرود کشته دادی زین ریودانیا (؟)

به بازی کریزی بماندم همی

اگر کبک بگریزد از من سزاست

رفت در دریا به تنگی آبخوست

راه دور از نزد مردم دوردست

بت من جانور آمد، شمنش بی‌دل و جان

منم او را شمن و خانهٔ من فرخار است

سیه‌کاسه و دون و پر‌خوار بود

شتروار دائم به نشخوار بود

به حیله چو روبه فریبنده بود

به کینه چو شیر ستیهنده بود

چنان‌چون خوکه درپیچد به گلبن

بپیچم من بر آن سیمین صنوبر

ز تاک و خوشه فروهشته و ز باد نوان

چو زنگیانی بر باز‌پیچِ بازیگر

ما و سر کوی ناوک و سفج و عصیر

اکنون که درآمد ای نگارین مه تیر

نقل ما خوشهٔ انگور بود، ساغر سفج

بلیل و صلصل، رامشگر و بر دست عصیر

شراب شب و نشئهٔ آن نیرزد

به فاژیدن بامداد خمارش

هوش من آن لبان نوش تو بود

تا شد او دور، من شدم مدهوش

سپاهی که دارد سر از شه دریغ

نباید همی کافت آن سر ز تیغ

جهان همیشه بدو شاد و چشم روشن باد

کسی که دید نخواهدش کنده‌بادش کاک

به فرهنجیدنش بستم کمر تنگ

تو دل را زو مکن زین بیشتر تنگ

گفت: من پاسخ تو باز دهم

آنچه بایست توست ساز دهم

سرو است و کوه سیمین جز یک میانش سوزن

خسته است جان عاشق وز غمرگانش بلکن

چو گردد آگه خواجه ز کارنامهٔ من

به شهریار رساند سبک چکامة من

ز نالیدنش کوه شد بی‌سکون

ز موییدنش شد دل سنگ خون

رای مُلک خویش کن شاها! که نیست

ملک را بی تو نکویی و براه