می‌گفت به دندان بتم عقد درر

من همچو توام خوشاب و پاکیزه گهر

خندان‌خندان به زیر لب گفت : خموش

بر‌بسته دگر باشد و بر‌رسته دگر

تیری و کمانی و یکی نقش نشانه

بنگار و بپیوند به سوفار یکی تیر

نام بت من بازشناسی به تمامی

آن بت که به خوبیش چون او نیست به کشمیر

خَلَق شود ز نشست دراز حلت مرد

که گنده گردد چون دیر ماند آب غدیر ...

همی گرست و همی نرگسانش لاله گداخت

به زیر لالهٔ بگداخته نهفته زریر ...

شبی چگونه؛ شبی آفریده از پولاد

[...]

بیاور آنکه گواهی دهد ز جام که من

چهار گوهرم اندر چهار جای مدام

زمرد اندر تاکم عتیقم اندر غژب

سهیلم اندر خم، آفتابم اندر حام

ای ...ر من ای ...ر تو انجیره گذاری

سرگین خوری و قی کنی و باک نداری

ریچاله‌گری پیشه گرفتی تو همانا

بخیره در شیر بری، کامه بر آری