اورمزدی‌اند سُکّان سماء

سخره‌ی فرمان دو آهرمنا

برگزیدم به خانه تنهایی

از همه کس درم ببستم چست

قی اوفتد آن را که سر و ریش تو بیند

زآن خلم و زآن بفچ چکان بر سر و رویت

همی نسازد با داغ عاشقی صبرم

چنان کجا بنسازد بنانج باز بنانج

پی مهد اطفال جاهت سزد

که عقد ثریا شود بازپیچ

عطات باد چو باران، دل موافق خوید

نهیبت آتش و جان مخالفان پده باد

به تیر از چشم نابینا، سپیدی نقطه بردار

که نه دیده بیازارد، نه نابینا خبر دارد

دهان دارد چو یک پسته، لبان دارد به می شسته

جهان بر من چو یک پسته، بدان بسته‌دهان دارد

زمانه از این هر دوان بگذرد

تو بگوال چیزی کز او نگذرد

صفّ دشمن تو را ناستد پیش

ور همه آهنین تو را باشد

هر که باشد تشنه و چشمه نیابد هیچ‌ جای

بی‌گمان راضی بیاید گر بیابد آبکند

آن کسی را که دل بود نالان

او علاج خلاشمه بکند

در کوی تو ابیشه همی گردم ای نگار

دزدیده تا مگرت ببینم به بام بر

ای کار تو ز کار زمانه نمونه‌تر

او باشگونه و تو از او باشگونه‌تر

ای من رهی آن روی چون قمر

وآن زلف شبه‌رنگ پر ز ماز

مار یغتنج اگرت دی بگزید

نوبت مار افعی است امروز

از چه توبه نکند خواجه که هر جا که بود

قدحی می بخورد راست کند زود هراش

بر دل هر شکسته زد غم تو

چون طبق‌بند از صنیعت فش

من رهی آن نرگسک خرد‌برگ

برده به کنبوره دل از جای خویش

ای خواجه گر بزرگی و اشغال نی تو را

برگیر جاخشوک و برو می‌درو حشیش