چون تن خود به برم پاک بشست

از مسامش تمام لؤلؤ رست

نرم‌نرمک از برم بیرون شد

مهرش از آنچه بود افزون شد

کرد از بهر ماست تیریه خواست

زانکه درویش بود عاریه خواست

تنش از نازکی ز بار نظر

کسوت خون کشد چو لاله به بر

چون برو ن کرد زو هماره و هنگ

در زمان درکشید محکم تنگ