به مژه دل ز من بدزدیدی

ای به لب قاضی و به مژگان دزد

مزد خواهی که دل ز من ببری

این شگفتی که دید دزد به مزد

خون خود را گر بریزی بر زمین

به که آب روی ریزی در کنار

بت‌پرستیدن به از مردم‌پرست

پند گیر و کار بند و گوش دار

در جنبِ علو همًتت چرخ

ماننده‌ی وُشم پیش چَرغ است

چنان مستغرقم در غم که مطرب

اگر درغم سراید غم فزاید

در این زمانه بتی نیست از تو نیکوتر

نه بر تو بر شمنی از رهیتْ مشفق‌تر

از فرط عطای او زند آز

پیوسته ز اِمتلا زَراغن

ای میر بوحمد که همه محمدت همی

از کنیت تو خیزد، وز خاندان تو

خوش آن نبیذ غارچی، با دوستان یکدله

گیتی به آرام اندرون، مجلس به بانگ و ولوله

بر مرادت چون نگردد تا قیامت دورِ چرخ

کز تو در سیْرند دایم مهر و ماه و دزدمه