مرغیست خدنگ او عجب دیدی

مرغی که شکار او همه جانا

داده پر خویش کرکسش هدیه

تا بچه‌اش را برد به مهمانا

نوحه‌گر کرده زبان چنگِ حزین از غم گل

موی بگشاده و بر روی زنان ناخونا

گه قنینه به سجود اوفتد از‌بهر دعا

گه ز غم برفگند یک‌ دهن از دل خونا

به خط و آن لب و دندانشْ بنگر

که همواره مرا دارند در تاب

یکی همچون پرن بر اوج خورشید

یکی چون شایورد از گرد مهتاب

سرو سیمین ترا در مشک تر

زلف فرخالت ز سر تا پا گرفت

مصفا باش و شیرین‌خوی چون شیر

نه چون زج ترش‌خوی و تیره‌رو باش

هست پروین چو دسته‌ی نرگس

همچو بنًات نعش رنگینان