گر بُدی گوهری ورای سخن

آن فرود آمدی به جای سخن

مستغرق درود و ثنا باد روحشان

تا روز را فروغ بود شمع را شعاع

بشوی اوراق اگر هم‌درس مایی

که علم عشق در دفتر نباشد

حسد چه می‌بری ای سست‌نظم بر حافظ

قبول خاطر و لطف سخن خدادادست

دور مجنون گذشت و نوبت ماست

هرکسی پنج روز نوبت اوست

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

گر من آلوده‌دامنم چه عجب

همه عالم گواه عصمت اوست

حافظ خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

از سر پیمان برفت با سر پیمانه شد

هر که آمد در جهان پر ز شور

عاقبت رفتن می باید به گور