زنهار مجو یار که دل را بار است

آسوده کسی بود که او بی یار است

ورزانکه دل خویش بیاری بستی

از وی مگسل که بیوفایی عار است

ز هم بگشا لب و بنما بخوبان نکته دانی را

که نگشاید کی چون تو معمای نهانی را

بدور ماه خطش تا خط بنفشه دمید

قدم ز رشک خطش چون قد بنفشه خمید

چو تویی نبوده هرگز بوفا و مهربانی

بتو هیچکس نماند تو بهیچ کس نمانی

سر تسلیم نهادیم بپایی که مپرس

گفتم از یار بپرسم . سبب دوری چیست

پا بوس سگان تو نگویی هوسم نیست

دارم هوس اما چکنم دسترسم نیست

خواهم که کسی حال مرا پیش تو گوید

اما چه کنم بی کسم و هیچکسم نیست

منم قلندر و گوید قلندر از دیده

قصری که عکس شمسه آن مهر انور است