مرا جویی و از من دور مانی

چو دل گرمی کنم رنجور مانی

بگویم با تو سر سینهٔ خویش

بپردازم غم دیرینهٔ خویش

نخواهم با تو پیوستن به یاری

تو خواهی گریه میکن، خواه زاری

تو از من چون به زودی سیر گشتی

مرا روباه دیدی،شیر گشتی

به بوی وصل بودم شادمانه

چه دانستم که خواهد بودیا نه؟

نشاید در تو پیوستن به یاری

نباید کرد با تو دوستداری

چو پیش عاشق آمد نامهٔ دوست

حدیثی دید همچون مغز در پوست

برآرم دست تا رویت به غارت

بچینم گل، نیندیشم ز خارت

که یار بیوفا با مهر شد جفت

چو بشنید این غزل با اوحدی گفت