نخست عقل درین ره خراب کرد مرا

محبت آمد و پر آفتاب کرد مرا

ایزد جزای مستی من کی دهد مگر

لب تشنه در شراب شعور افکند مرا

به داغی بستم آیین طراوت لاله‌زاری را

به یک ساغر به سر بردم چو گل فصل بهاری را

خاک آن کوی فصیحی ز جبین رنجه مکن

از مه و مهر بیاموز جبین‌سایی را

گفتیم بشکفیم دو روزی در این چمن

دیدیم روی عالم و بد شد شگون ما

چون شعله پرتب است درون و برون ما

تبخاله می‌زند لب خنجر ز خون ما

زنده می‌گردم پس از مردن چو بر من بگذری

می‌شود بیدار چون برخفته افتد آفتاب

خنده می‌بینی ولی از گریه دل غافلی

خانه ما اندرون ابرست و بیرون آفتاب

خنده می‌بینی ولی از گریه دل غافلی

خانه ما اندرون ابرست و بیرون آفتاب

به زیر خاک فصیحی به چشم گریان رفت

مزار اوست هر آنجا که چشمه‌ساری هست

خاکستر منصور تو را باز توان سوخت

صد مرتبه زیباتر از آغاز توان سوخت

نامرد حریفی‌ست شکیب ارنه در این بزم

از شوق نیازی جگر ناز توان سوخت

امشب از شعله آهم جگر غم می‌سوخت

بر من و زندگی من دل ماتم می‌سوخت

امشب نگهم را نفس بازپسین است

فرداست که یک یک مژه تابوت نگاه است

غمهای مرده در دل ما زنده کرد هجر

گویا شب فراق تو روز قیامت است

سینه بگدازم و دل خون کنم و جان سوزم

شعله شوقم و خاصیت من بسیار است

ره نمی‌یابد اجل هم بر سر بالین ما

بس که ماتمخانه ما از غم هجران پر است

نیستم آگه که آتش بر دل شوقم که زد

لیک می‌دانم که بازم سینه از پیکان پر است

رتبه حسن بلندست چه حاجت به نقاب

بهر منع نگهی کز مژه کوتاهتر است

در مذهب ما هر چه بجز دوست حرام است

گر خود همه ذوق طلب اوست حرام ا‌ست

با دوست به یک پوست نگنجیم فصیحی

وین طرفه که بی دوست به تن پوست حرام است

باز هر شب دل به تنگ از ناله ‌زار خودست

سینه‌ام درمانده آه شرربار خودست

دوستان بر بستر مرگم خراب افکند باز

نرگس مستی که خود پیوسته بیمار خودست

منم که ناز تو آرایش دکان منست

منم که غمزه‌ات آتش‌زن روان منست

هزار بار به تیغ تغافلم کشتی

هنوز ناز تو سرگرم امتحان منست

حدیث شوق من ... سرایت ای قاصد

[...]

کعبه را گرد سر بتخانه آرد در طواف

کاروان سالار کفر ار حلقه زنار توست