نخست عقل درین ره خراب کرد مرا

محبت آمد و پر آفتاب کرد مرا

ایزد جزای مستی من کی دهد مگر

لب تشنه در شراب شعور افکند مرا

به داغی بستم آیین طراوت لاله‌زاری را

به یک ساغر به سر بردم چو گل فصل بهاری را

خاک آن کوی فصیحی ز جبین رنجه مکن

از مه و مهر بیاموز جبین‌سایی را

زنده می‌گردم پس از مردن چو بر من بگذری

می‌شود بیدار چون برخفته افتد آفتاب

خنده می‌بینی ولی از گریه دل غافلی

خانه ما اندرون ابرست و بیرون آفتاب

خنده می‌بینی ولی از گریه دل غافلی

خانه ما اندرون ابرست و بیرون آفتاب

به زیر خاک فصیحی به چشم گریان رفت

مزار اوست هر آنجا که چشمه‌ساری هست

امشب از شعله آهم جگر غم می‌سوخت

بر من و زندگی من دل ماتم می‌سوخت

امشب نگهم را نفس بازپسین است

فرداست که یک یک مژه تابوت نگاه است

غمهای مرده در دل ما زنده کرد هجر

گویا شب فراق تو روز قیامت است

سینه بگدازم و دل خون کنم و جان سوزم

شعله شوقم و خاصیت من بسیار است

رتبه حسن بلندست چه حاجت به نقاب

بهر منع نگهی کز مژه کوتاهتر است

کعبه را گرد سر بتخانه آرد در طواف

کاروان سالار کفر ار حلقه زنار توست

گریه گردیده گدازست فصیحی گله چیست

کشتی نوح شکستن هنر طوفان است

گر لذت داغ جگر اینست فصیحی

افسوس که در هر سر مویم جگری نیست

دی قاصد یار آمد و مژگان تری داشت

از یار مگر بهر هلاکم خبری داشت

دیده شب فال مراد از موج اشک ما گرفت

کشتی بی ناخدا کام از دل دریا گرفت

بعد عمری که فصیحی شب وصلی رو داد

مردم دیده ما در سفر دریا بود

شاید که به آفرینش خود نازد

ایزد که تماشای جمال تو کند