دوران چگونه با تو کند هم پیاله ام؟

بلبل نخورده از قدح گل، شراب را

نه من از میکده بیرون روم، نه زاهد از مسجد

چه زین بهتر، نه او بیند مرا هرگز، نه من او را

گر به سوی دیده، اشکم برنگردد دور نیست

کی شناسد کودک یکروزه، جای خویش را

از اسم بی مسما، خیزد همیشه خواری

پا می نهند بر سر، دایم گل زمین را

گر بود بند قبا از موی گل باریکتر

می کند همرنگ داغ لاله، پهلوی ترا

به سوی خاکساران محبت جلوه ای سر کن

بساط ارغوان در سرزمین زعفران بگشا

دلخوشی نمی داند، راه خانه ما را

غم ز روی هم خیزد، آب و دانه ما را

یار سرگرم حیا، من ادب آموز نگاه

چشم تا کار کند، شرم و حجاب است اینجا

گشت خداکارساز، عاشق جانباز را

کیست که بر هم زند،کار خداساز را

ما بیخبران، راست رو بزم خطاییم

چون تیر کمانچه، نشناسیم هدف را

بوسه به پیغام داد و گشت پشیمان

همت او را ببین و طالع ما را!

کند چون دیده ما حفظ اشک خود، مکن عیبش

جهان ویران شود گر واگذارد آب را دریا

شوق به روی تیغ دویدن به پای خود

آرد به صیدگاه تو رنگ پریده را

به تسکین دلم یکسان بود لطف و عتاب او

اگر سرد است اگر گرم، آب ساکن سازد آتش را

می دود چون طفل بر زانوی آن گل پیرهن

واگذارد گر عروس نوبهار، آیینه را

بس که سرسبزی بود در طالع بی حاصلان

می تواند سبز شد، هرجا نشانی بید را

از بس گل برگشتگی، در آب دارد طالعم

ویرانی افزون می کند، تعمیر من ویرانه را

آن بلبل مستم که ز گلریزی افغان

بر روی هوا طرح کنم باغ ارم را

مرد خدا نمی شود، گرچه زن از کنار خود

بر در مسجد افکند، طفل حرام زاده را

یافتم منزلگه وصل تو جای خویش را

رهبر خود چون نسازم نقش پای خویش را؟