شادم ازین که دل ز وفای تو برگرفت

هر کس که دید رسم جفا کاری ترا

تو بدگمان و مرا با تو نیست راه سخن

چرا رقیب نسازد سخن میانهٔ ما

میلی ار وارسته‌ای، هرگه دچارت می‌شود

زیر لب، گرد سرش صد بار گردیدن چرا؟

در فراقت زان نمی‌میرم که ناید در دلت

کاین ستم نادیده، روزی چند با هجرم نساخت

هرگه آیم سوی تو، تا سوز دل تسکین دهم

بینمت با غیر و صد سوزم به دل افزون شود

ز خلف وعده نه‌ای منفعل، چو می‌دانی

کسی ز وعده خلافی در انتظار نبود

کردم به دیگری پی رفع گمان غیر

اظهار عشق و یار به من بدگمان بماند

اگرچه غیر به بزم تو سرفراز بود

بدین خوشم که وصال آرزوگداز بود

بخت اگر در خواب یک دم همدم یارم کند

دل تپد از شوق چندانی که بیدارم کند

مشکل غم و دردی‌ست که درد و غم ما را

بی‌غم نکند باور و بی‌درد نداند

چو یافتی که برآنم که درد دل به تو گویم

رقیب را طلبیدی که آن نهفته بماند

به روی یار نیفتد مرا نظر هرگز

که تازه آرزویی در دلم گذر نکند

یاد تو جان غمزده را شاد می‌کند

هرگز نمیرد آنکه ترا یاد می‌کند

جراحتهای دل هرگه که بینم

نگاهم تا کمر در خون نشیند

بسی خشنود می‌آید به سویم قاصدش، گویا

که غیر از نامه، حرفی از زبان یار هم دارد

دلم چگونه تسلّی شود به آمدنی

که با خود از پی رفتن، بهانه‌ها دارد

چون بینمت به غیر، مسوز از تغافلم

این حسرتم بس است که نظاره می‌کند

به بالین تو آن عیسی نفس می‌آید ای میلی

که از شوق قدومش، مرده صدساله برخیزد

غمگین‌تر ازانم که مرا شاد کند کس

بی‌کس‌تر ازانم که مرا یاد کند کس

نه صبح وصل در آیینهٔ روی تو حیرانم

که از بی‌طالعی در انتظار شام هجرانم