دلبر چرچین فروشم هست شوخ نامراد

خانه من رفت و شد آئینه او روگشاد

یاد وصل آن بت زرگر مرا در جوش کرد

خانه من آمد امشب حلقه‌ها در گوش کرد

دلبر زرگر شبی بگذاشت پا در مسکنم

آمد و انداخت طوقی بندگی در گردنم

دلبر زرگر که باشد رشک ماه و مشتری

خانه خود بردم او را بر زبان زرگری

دلم را آن مه زرگر چون زر در تاب می‌سازد

به دستش هرچه می‌افتد همان دم آب می‌سازد

مه حلواگر من در نظرها بس که شیرین است

لب و دندان او در چشم من حلوای مغزین است

سر تراش امرد به پیشم موی سر بگشاد و رفت

خانه من آمد امشب خط پاکی داد و رفت

دوش گفت از پاکی خود سرتراش من سخن

دست او بوسیدم و گفتم ز پاکی دم مزن

در دکان آن مه بافنده مأوی ساختم

ناچه خود برده در ماکوی او جا ساختم

خاک پای دلبر قناد خود را روفتم

چست و شیرین بردم و در خانه خود کوفتم

گفتم با آن کلال پسر ای نگار چست

گفتا شکسته تو به خمدان شود درست

آن کلال امرد که او را بود منزل جان و دل

خانه بردم ماند دستش در میان آب و گل

شوخ تماکو فروش هست سر تا پای غش

مارسانده بر لبش فریاد می سازد که کش

شوخ درزی را شبی در بر کشیدم جامه وار

بر دکانش رفتم و او را برآوردم ز کار

رشته بر پا دلبر درزی شبی آمد مرا

جامه من بر قد و بالای او آمد رسا

خانه آن شوخ درزی را زیارت ساختم

رفتم و از درز در او را اشارت ساختم

پوستین دوز امرد من دلبر سنجیده است

پوستین بره او گرگ باران دیده است

دلبر قصاب من آمد دکان خود گشاد

دنبه را از پشت خود بگرفت و پیش من نهاد

دلبر قصاب من رو چون دلم بیتاب شد

خانه من پا نهاد و زهره او آب شد

زان مه قصاب مردم گوشت سودا می کنند

عشقبازان دنبه او را تماشا می کنند