دلم قمری صفت کوکو زنان گفت

که: «آه آزاد سروی از چمن رفت »

کرد، دل تاریخ اتمامش ز من روزی سئوال

گفتمش:«این طاق باطاق فلک، همدوش شد»

راه پر خوف و اجل در پی و، منزل دور است

مژه برهم زدنی خواب گرانست اینجا

نبود بری بغیر کدورت شتاب را

استادگی است صیقل آیینه آب را

حاصل ندامت است غرور و شتاب را

دست تأسف است گزک، این شراب را

کجا نقصان پذیرد عشق از دمسردی ناصح

نباشد از هوای سرد پروا گرمی تب را

ای که غافل نشوی یک نفس از یاد جهان

عنقریب است که کرده است فراموش ترا!

راه پرچاهست و، غفلت برده ای مسکین ترا

دیدن بالا بلندان، کرده بالا بین ترا!

سرو تو، خط کشد ورق نو بهار را

زلف کج تو حلقه کند نام مار را

التفاتی نیست با ما نرگس دلدار را

هست پرهیز از نگاه گرم این بیمار را

نیست بر گیرایی حق نمک زین به دلیل

کز نمک افزون شود گیرندگی شهباز را

عینک چشم دلست آیینه، پیران را بکف

از بیاض موی، بر خوان سرنوشت خویش را

کی کند اندیشه مرگ، آنکه پیش از مرگ مرد

از بریدن نیست پروایی زبان لال را

ز شرم باختن عمر، قد دوتاست مرا

بیاد قد جوانی، بکف عصاست مرا

سینه ریش از یاری هر خس ز بس باشد مرا

چون قلم پر ناله هر مد نفس باشد مرا

ما به فیض صحبت یاران مشفق زنده ایم

آمد و رفت عزیزان چون نفس باشد مرا

بخوی نرم شود عقده های مشکل حل

که پنبه سخت کلیدی است قفل محکم را!

جواب لعل تو، شیرین کند سئوال مرا!

مکیدنش چکند تا لب خیال مرا؟!

از اینکه نسبت دوری بلعل او دارد

عجب مدان که نگیرد عقیق نام مرا

گر راست نگوییم در این عهد، عجب نیست

مسطر چو بود کنج، چه گناه است قلم را؟!