سراج الدین غصنی دام فضله

چراغی نیست بل نور الهیست

ز مه تا ماهی او را مستفیدند

که صیت فضلش از مه تا به ماهیست

در طوس دوش گفتم خرم نیم چرا

یاریم گفت ساده دلا خرمی و طوس؟

گفتم کز آدمی اثر اینجا نیافتم

گفتا تو نیز گاو شدی آدمی و طوس؟

رسید موسم نوروز و تازه گشت جهان

به فر دولت مخدوم صاحب دیوان

جهان پیر جوان شد چو بخت آصف عصر

بهاء دولت و دین خواجه زمین و زمان

بدین گونه قرین غم ندارد

دل صاحبدلان صاحب قرانان

بدینسان خرده بر پیران نگیرند

بزرگان و کریمان و جوانان

صاحبا بنده همه ساله چنین می خواهد

که زحال من و اتباع تو باشی آگاه

لیکن از بهر صداعی که مبادت هرگز

زحمت بارگهت می ندهد جز گه گاه

به گاه بزرگی بریدند حلقت

غلامان ز مظلومی و عجز و خردی

تو روئین تنی با بزرگان و خردان

که از گرز و تیغ همه جان ببردی

اعداد حروف نام آن دلبر چست

چون بخش کنی سیصد و شصت است درست

حرف سومش ز یک چهارم حرف است

و ثانی حرف شش یکی حرف نخست

عدد حرف چل چو بشماری

جمله اعداد نام دلبر ماست

چار حرف است از آن دو بی نقط است

بر دگر حرف او نقط پیداست

مرغی که به کوه جای گیرد یا دشت

نامش به حساب جمله آمد ده و هشت

هر چار حروف نامش ار قلب کنی

هر چند که هجده است حالی ده گشت

مرد چون قلب نام خویش اندوخت

اندر این دور محتشم گردد

چون از این رمز گشت خالی مرد

فتح نامش ز غصه ضم گردد

ای چرخ هزار دیدهٔ دون دوتا

از دیدهٔ بیخواب مَنَت نیست حیا

صبح دومت بگوی کز بهر خدا

گر جان منی یا نفسم، زود برآ

دیدمش چو سرو سهی آن سبز قبا

بر دست گرفته باشهٔ صید ربا

با باشه چو باد صید جویان بگذشت

او مرغ دلم ربود و آن مرغ هوا

ای باد چو بگذری به موصل ما را

یاد آر و سلام کن رضی بابا را

گوئی تو جهودم ار فراموش کنم

یاد تو مسلمان و بت ترسا را

گر طعنه همی زنی من شیدا را

در آینه بنگر آن رخ زیبا را

تا شیفته و سُغبه‌ تر از من گردی

وانگه نکنی بیش ملامت ما را

با آنکه به روی خوب پشتی ما را

نرمی همگان را و درشتی ما را

هر دم گوئی به دم ترا زنده کنم

من دم نخرم برو که کشتی ما را

یاری که بدوست سربلندی ما را

وز دوری اوست مستمندی ما را

می‌گفت چو در دل خرابم بنشست

کآخر به خراب درفکندی ما را

گیرم که اثر نماند یارب‌ها را

درمان نکنی به پرسشی تب‌ها را

روزی دو به وعدهٔ خوشم زنده بدار

کز بهر تو زنده داشتم شبها را

ای سرو که در چمن بر آورد ترا؟

وی غنچه که از پرده برون کرد ترا؟

با من چو گل و سرو نئی تازه و راست

ای سرو گلندام که پرود ترا؟

آن مادر شوم فرج چون زاد ترا

از گنجه به شیراز فرستاد ترا

آن دایه خونخواره سگسان به غذا

شیر سگ به خون خوک می‌داد ترا

ای صبر چه تخمی که بکارند ترا

جز روز چنین یاد نیارند ترا

امروز که نوبت غم آمد مگریز

کز بهر چنین روز گذارند ترا