در شعر سه تن پیمبرانند

قولیست که جملگی برآنند

گر چند که لانبی بعدی

فردوسی و انوری و سعدی

داماد طبیعت من امشب

می‌خواهد عروس دختر رز

میخانه عصمت ار کشایی

از لطف تو من شوم معرض

دیدم به عرابه من زن روسی را

کردم به قدوم او زمین بوسی را

گفت از هنر و فضل چه داری گفتم

شاگرد منم سخنور طوسی را

یک دل آسوده در این باغ نیست

لاله‌ای نبود که او را داغ نیست

قتل تیهو بس که کار طغرل است

صلصل و دراج صید زاغ نیست

مدتی شد که یار نامه نکرد

رقم عنبرین شمامه نکرد

یا مگر کاغذ و مداد نداشت

یا مرا لایق به خامه نکرد؟!

به به که ربیع و عید نوروز آمد

نوروز شد و به خلقِ نو روز آمد

طفلان دبستان همه گشتند آزاد

آزادی نوروز ز نوروز آمد!

نه حب محب دل‌نشین می‌ماند

نه تیر عدوی کینگین می‌ماند

انسان به مقابل اصابت احسن!

دنیا گذران است همین می‌ماند!

جهان تاریک شد امروز در چشم من ای قمری

مگر از سوز من بال تو گردد روشن ای قمری؟!

به یاد جلوه سرو سهی از چیست افغانت؟!

ز آب دیده جاری ساز آب گلشن ای قمری!

ای داده به باد عمر از نادانی

تو قیمت عمر خویش کی می‌دانی؟!

فردا که به زیر خاک تنها مانی

گویی که کنم توبه ولی نتوانی!