ز بی‌دردان علاج درد خود جستن بدان ماند

که خار از پا برون آرد کسی با نیش عقرب‌ها

چند روزی پیش و پس شد ورنه از دور سپهر

بر سکندر نیز بگذشت آنچه بر دارا گذشت

این رشته بی پیوند هر چند که یک تار است

در صومعه تسبیح است در میکده زنار است

یک قطره ز آب گرم و یک ذره وفا

در چشم و دلت خدای داناست که نیست

تو چون بهاری و گیتی چو باغ و ما چو درخت

به جز بهار که پوشد بر این درختان رخت

رشت هم نیک است کاو از حمار گم شده

ارغنون آید به گوش مالک ار چه منکر است

روحی فداک بی تو مرا کار مشکل است

بر خاطرم ز هجر تو این بار مشکل است

موی خوانم میان او اما

موی در این میان نمی گنجد

بوستانش را آیفت ز بهن نرسد

دوستانش را آیفت به دشمن نرسد

طراز خاتم شاهنشهی به لوح ابد

شد است یاتی من بعدی اسمه احمد

همچو ملخی که شاخساری بخورد

وانگاه ورا به شاخ ساری بخورد

آن روز که مه شدی نمی دانستی

کانگشت نمای عالمی خواهی شد

نام محمودش که محمودست بشمر پس بگو

عاقبت محمود سوی احمد محمود شد

قبله‌گاها سال و ماهت تا ابد فرخنده باد

دشمنت در گریه و لعل لبت در خنده باد

حق تعالی مر ترا آورده از ایران پدید

همچو نادرشاه از افشار و تیمور از تتر

ای کودک نوزاده که پیران جهان را

تعلیم کنی دانش و تلقین کنی اسرار

می رسانم به عز عرض حضور

بنده ی زار مضطر مهجور

به غیر از غمزه و حسن و لطافت خوبرویان را

هزاران نکته می‌باید که جز عاشق نداند کس

گریه مینا، نگر به چشم ترش بین

ناله بربط شنو به داد دلش رس

از کلام و خنده دشنام و گله، ضرب و کنایت

شور و شیرین تند و تلخ و ترش و تیز است آن زبانش