آن سوسن سپید شکفته به باغ در

یک شاخ او ز سیم و دگر شاخ او ز زر

پیراهنیست گویی دیبا ز شوشتر

کز نیل ابره استش و از عاج آستر

دهقان به تعجب سر انگشت گزانست

کاندر چمن و باغ ، نه گل ماند و نه گلنار

چون سیم درونست و چو دینار برونست

آکنده بدان سیم درون لؤلؤ شهوار

یک پایک او را ز بن اندر بشکسته

وآویخته او را به دگر پای نگونسار

بر سرش یکی غالیه‌دانی بگشاده

واکنده در آن غالیه دان سونش دینار

یک دختر دوشیزه بدو رخ ننماید

الا همه آبستن و الا همه بیمار

تا من بشدم خانه، در اینجا که رسیده‌ست؟

گردید به کردار و بکوشید به گفتار

پستانکتان شیر به خروار گرفته

آورده شکم پیش و ز گونه شده رخسار

اندام شما زیر لگد خرد بسایم

زیرا که شما را به جز این نیست سزاوار

از بند شبانروزی بیرون نهلدشان

تا خون برود از تنشان پاک، بیکبار

سه ماه شمرده نبرد نام و نشانشان

داند که بدان خون نبود مرد گرفتار

گل بیند چندان و سمن بیند چندان

چندانکه به گلزار ندیده‌ست و سمن‌زار

بانگشت خطی گرد گل اندر بنبشتم

گفتم که شما را نبود زین پس بازار

حقا که بسی تازه‌تر و نوتر از آنید

من نیز از این پس ننمایمتان آزار

من خوب مکافات شما باز گزارم

من حق شما باز گزارم به بتاوار

گوید که مرا این می مشکین نگوارد

الا که خورم یاد شه عادل مختار

هرگز به تن خود به غلط در نفتاده‌ست

مغرور نگشته‌ست به گفتار و به کردار

این یافتن ملک به شمشیر نباشد

باید که خداوند جهاندار بود یار

گر خاک بدان دست یک استیر بگیرد

گوگرد کند سرخ، همه وادی و کهسار

دشمن ز دو پستان اجل شیر بنوشد

بگذارد حنجر به دم خنجر پیکار