آن سوسن سپید شکفته به باغ در

یک شاخ او ز سیم و دگر شاخ او ز زر

پیراهنیست گویی دیبا ز شوشتر

کز نیل ابره استش و از عاج آستر

چون سیم درونست و چو دینار برونست

آکنده بدان سیم درون لؤلؤ شهوار

یک پایک او را ز بن اندر بشکسته

وآویخته او را به دگر پای نگونسار

دهقان به تعجب سر انگشت گزانست

کاندر چمن و باغ ، نه گل ماند و نه گلنار

بر پشت نهدشان و سوی خانه بردشان

وز پشت فرو گیرد و بر هم نهد انبار

تا من بشدم خانه، در اینجا که رسیده‌ست؟

گردید به کردار و بکوشید به گفتار

بر سرش یکی غالیه‌دانی بگشاده

واکنده در آن غالیه دان سونش دینار

یک دختر دوشیزه بدو رخ ننماید

الا همه آبستن و الا همه بیمار

وین پر نگارینش بر او باز نبندند

تا بگذرد آذر مه و آید (سپس) آذار

بانگشت خطی گرد گل اندر بنبشتم

گفتم که شما را نبود زین پس بازار

واندر شکمش خردک خردک دو سه گنبد

زنگی بچه‌ای خفته به هر یک در، چون قار

پستانکتان شیر به خروار گرفته

آورده شکم پیش و ز گونه شده رخسار

از بند شبانروزی بیرون نهلدشان

تا خون برود از تنشان پاک، بیکبار

این یافتن ملک به شمشیر نباشد

باید که خداوند جهاندار بود یار

کس را به مثل سوی شما بار ندادم

گفتم که برآیید نکونام و نکوکار

سه ماه شمرده نبرد نام و نشانشان

داند که بدان خون نبود مرد گرفتار

با راز به هم باز نهاده لب هر دو

رویش به سر سوزن بر آژده هموار

با ملک چکارست فلان را و فلان را

خرس از در گلشن نه و خوک از درگلزار

اندام شما زیر لگد خرد بسایم

زیرا که شما را به جز این نیست سزاوار

گوید که مرا این می مشکین نگوارد

الا که خورم یاد شه عادل مختار