آن سوسن سپید شکفته به باغ در

یک شاخ او ز سیم و دگر شاخ او ز زر

پیراهنیست گویی دیبا ز شوشتر

کز نیل ابره استش و از عاج آستر

دهقان به تعجب سر انگشت گزانست

کاندر چمن و باغ ، نه گل ماند و نه گلنار

وین پر نگارینش بر او باز نبندند

تا بگذرد آذر مه و آید (سپس) آذار

بویش همه بوی سمن و مشک ببردست

رنگش همه رنگ دو رخ عاشق بیمار

چون سیم درونست و چو دینار برونست

آکنده بدان سیم درون لؤلؤ شهوار

با راز به هم باز نهاده لب هر دو

رویش به سر سوزن بر آژده هموار

یک پایک او را ز بن اندر بشکسته

وآویخته او را به دگر پای نگونسار

بر سرش یکی غالیه‌دانی بگشاده

واکنده در آن غالیه دان سونش دینار

واندر شکمش خردک خردک دو سه گنبد

زنگی بچه‌ای خفته به هر یک در، چون قار

یک دختر دوشیزه بدو رخ ننماید

الا همه آبستن و الا همه بیمار

تا من بشدم خانه، در اینجا که رسیده‌ست؟

گردید به کردار و بکوشید به گفتار

کس را به مثل سوی شما بار ندادم

گفتم که برآیید نکونام و نکوکار

پستانکتان شیر به خروار گرفته

آورده شکم پیش و ز گونه شده رخسار

اندام شما زیر لگد خرد بسایم

زیرا که شما را به جز این نیست سزاوار

بر پشت نهدشان و سوی خانه بردشان

وز پشت فرو گیرد و بر هم نهد انبار

از بند شبانروزی بیرون نهلدشان

تا خون برود از تنشان پاک، بیکبار

سه ماه شمرده نبرد نام و نشانشان

داند که بدان خون نبود مرد گرفتار

گل بیند چندان و سمن بیند چندان

چندانکه به گلزار ندیده‌ست و سمن‌زار

بانگشت خطی گرد گل اندر بنبشتم

گفتم که شما را نبود زین پس بازار

حقا که بسی تازه‌تر و نوتر از آنید

من نیز از این پس ننمایمتان آزار