بسکه بخشد کف تو دروگهر

بحر شرمنده گشته و فاوا

اندر زمانه جود تو تنگی رها نکرد

بیمست ازین سخن دهن و چشم تنگ را

گرفت آب کاشه ز سرمای سخت

چو زرین ورق گشت برگ درخت

به عمان قَدْرت فلک چون حباب

ز دریای جاهت جهان بیله ایست

جهان چو چشم نگاران خرگهی گردد

که از خمار شبانه نشاط خواب کنند

مردم چشمم چو مرکز پلک چون برهون شود

مرکز و برهون ز عشقت هر شبی گلگون شود

ندانم چه بردی برین بازی نرد؟

که برد ترا هر دو گیتیست بورک

هرگز نبود خار بشوری چو نمک

وز کاه چگونه می بسازند کسک؟

ازین سپس تو ببینی دوان دوان در دشت

بکفش و موزه در افگنده صد هزار سیان

گویی که هست مردم چشمم چو آبخو

یا خود چو ماهی است که دارد در آب خو

همیشه بود نعمتت را خورنده

ز آزاد و بنده، چه خرد و چه رنده

این سر و تاج غزان و آن کت مهراج هند

این کله خان چین وآن کمر قیصری