در حدود ری یکی دیوانه بود

سال و مه کردی به کوه و دشت گشت

در تموز و دی به سالی یک دو بار

جانب شهر آمدی از سوی دشت

گفتی ای آنانکه تان آماده بود

[...]

اندر آن سربرهنه جمعی را

بر سر از عرش سایبان بینی

و اندر آن پا برهنه قومی را

پای بر فرق فرقدان بینی

اگرت سلطنت فقر ببخشند ای دل

کمترین ملک تو از ماه بود تا ماهی

خشت زیر سر و بر تارک هفت اختر

پای دست قدرت نگر و منصب صاحب جاهی

جوینی که از سعی بازو خورم

به از میوه بر خوان اهل کرم

چو دلتنگ خفت آن فرومایه دوش

که بر سفره دیگران داشت گوش

قناعت سر افرازد ای مرد هوش

سریر طمع برنیاید ز دوش

کاسه چشم حریصان پر نشد

تا صدف قانع نشد پر در نشد

به قناعت کسی که شاد بود

تا بود محتشم نهاد بود

وانکه با آرزو کند خویشی

افتد از خواجگی به درویشی

شحنه این راه چو غارت گر است

مفلسی از محتشمی بهتر است

آن شنیدستی که وقتی تاجری

در بیابانی بیفتاد از ستور

گفت چشم مرد دنیا دار را

یا قناعت پر کند یا خاک گور

از خواب و خورش ثمر نیابی

کاین در همه گاو خر بیابی

قناعت توانگر کند مرد را

خبر کن حریص جهانگرد را

قناعت کن ای نفس بر اندکی

که سلطان و درویش بینی یکی

چو سیراب خواهی شدن ز آب جوی

[...]

ما آبروی فقر و قناعت نمی بریم

با پادشه بگوی که روزی مقرراست

گر گدائی کنی از درگه آن کن باری

که گدایان درش را سر سلطانی نیست

فریدون فرخ فرشته نبود

ز مشک و ز عنبر سرشته نبود

به داد و دهش یافت آن نیکوئی

تو داد و دهش کن فریدون توئی

تو با خلق نیکی کن ای نیکبخت

که فردا نگیرد خدا بر تو سخت

بیا تا خوریم آنچه داریم شاد

درم بر درم چند باید نهاد

درین باغ رنگین درختی نرست

که ماند از قفای تبر زین درست

زر از بهر خوردن بود ای پسر

برای نهادن چه سنگ و چه زر

خواه بنه مایه و خواهی بباز

کانچه دهند از تو ستانند باز

ای که چندین به هنرمندی خود مغروری

وای اگر بر تو گذارند دمی کار تو را

در سفالین کاسه رندان به خواری منگرید

کاین حریفان خدمت جام جهان بین کرده اند