شاهی که گشت دین نبی را رواج بخش

در قهر و لطف تاج ستانست و تاج بخش

هوای گلشن کویت نسیم باد بهار

گدیی خرمن مویت شمیم مشک تتار

مگر گشود در جان هوای آن سر کوی

که بوی عنبر سارا دمید از آن گلزار

یقین که عارض و روی تو در دل خوبی است

که هست عاشق خونین جگر ازو افکار

شدست گرد رخت زلف از شکن خرمن

بخوشه چین تو مشک ختن کند ایثار

هنوز در حد چین است جعد طره تو

[...]

تویی که روز وصالم ز گریه زهر دهی

منم که خون خورم از آن دو لاله گون رخسار

اگر زکین کشدم غم گذار تا بکشد

تو جان دهی چو ببینیم یکنظر بردار

چو دیده ام برخت بیند و دعا خواند

[...]

مه وصال تو هر کس که یافت تا بابد

بصبر جسته و ما را کجاست صبر و قرار

نکو بمکر و بدستان کجا شود حالش

اگر وصال نیابد بدست این بیمار

عجب تر این که ترا هست صد چو من مجنون

که از وفا بدرد رخت هستیش صد بار

منم که عالمی از دردمندیم سوزند

تویی که بر تو دعا دردمند لیل و نهار

ربود نقش رخت هوش من چه گر در عشق

حریف نقد دو کون است عاشق دیدار

وجود من ز محبت از آن چو برق افروخت

که رنگ آن دورخ افروخت چهره چون گلنار

زبسکه بوی تو آورده باد خاک رهش

ز شوق پای تو بوسید دل چو عاشق زار

نخورده باده بمستی شتافت در عشقت

کسی که پایه عشق از تو یافت مجنون وار

دلم اگر همه شیرست بگذر از شمشیر

که خوار عاشق و غمخوارتست چون من خوار

کنون بعشق تو جیحون ز اشک خواهم ریخت

چو آب روی خود از گریه ریختم چو بحار

یقین بلاغ من آنگه بود درست که شعر

بیان حال نماید به کلک سحر شعار

بیان حسن تو هر چند راغبم نکنم

که شوق آمده غالب بعقل دعوی دار

از آن بسوخته مجمر صفت دلم محنت

که مجرمم من مست از شکایت دلدار

شکایتم که تو میسوزی از تغافل نیست

چنانکه زلف تو کند از تطاولم بن و بار

دلم که ریش و جگر خون شدست از آن گرید

که شیر میشود از عشق دیده اش خونبار

رهین عشق دلم شد ز خنجر آهن

که سر نهاد بدامن مرا که آن بردار

خراب گریه شدم آنچنان که دیده کنم

چو من که دیده جزاهای خویشتن بکنار

اگر چه زارتر از من کسی بدهر ندید

درونم اینهمه آه از چه دید آه از یار

مگر که همدم اهل نظر ز عین وقار

بشمع عارض تو تافت تا فزود انوار

یقین که از نظر التفات بخت امشب

رخ چو لاله ات آمد مه تمام عیار

دمید بر سمنت تا ز زلف و خط سنبل

مه من از شب زلفت نمود صبح قرار

برافکن از مه رخ پرده چاشت کن شامم

که بیشک آن مه رخ چاشت میکند شب تار

از آن که درد تو دل داد خواه هر در کرد

ز درد و داوری دل بحق برم زنهار

قبول درد توام داد پایه اقبال

دل مرا بدر آورد دردت از ادبار

اگر چه دام بلایی گر آنکه بفریبی

همانست یاری اگر آن رقیب نیست دچار

لب تو جان کسی جان من زغمزه شکافت

بیا خدنگ غمت بین نشسته تا سوفار

شدست جان مرا تاب لیک ناچارست

حریف ناوک پرتاب کیست جز ناچار

اگر نه آینه را گه گه ای پری بینی

دو عالم ارچه به بیزی نظیر چشم مدار

هزار ماه که محمل نشین شود پیشت

عجب که همسر از آن بینی ای فرشته وقار

گدای در ز در ای آفتاب دور مساز

که تن بسوختش از حسرت این فقیر اطوار

لبان وصف دلم زان رخ چو آذریست (کذا)

که ثابت است بسی عاشق تو در اسرار

گر آنکه پیش همه نقش ملک چین گلهاست

[...]