آه ازین دمل که شد از سینهٔ من آشکار

خون چو پیکان می‌چکد از غنچهٔ پستان مرا

هردم شیری که از پستان مادر خورده‌ام

قطره‌قطره می‌کشد ایام از پستان مرا

دشمنی چون عشق دارم در قفای خود، ازان

[...]

ای آن که عیب‌جویی من پیشه کرده‌ای

من خود حکایت از چه و چونت نمی‌کنم

بر تیغ پاکدامن خویشم چو آفتاب

حیف است، ورنه رحم به خونت نمی‌کنم

چون شعله، قوت روح ز اسفل رسد ترا

[...]

سرورا! بحر کفا! ای که ز خاک در تو

هر غباری سوی خورشید برد عشق بلند

به سخا تا کف جود تو درافشان گردید

ابر خود را ز حسد برد و به دریا افکند

گردد امید ز کم لطفی تو بیش مرا

[...]

ای سحاب حدیقه ی احسان

از تو در خوشاب می خواهم

هر گدایی چراغ می طلبد

از تو من آفتاب می خواهم

صبح خورشید در شکم، یعنی

[...]

امشب شده دلبری دچارم

کز وی به اجل مرا پناه است

زنبور گزنده چون مگس نیست

می گویم و خال او گواه است

دنباله ی چشم او ز سرمه

[...]

سلیم اعدای تو حیوان چندند

به ایشان ترک هر بیش و کمی کن

چوز خمی می رسد از ناکسانت

برآن از چرب نرمی مرهمی کن

ز شیطان خود نشاید بود کمتر

[...]

خواجه از بس ممسک و رذل و خسیس افتاده است

گر شکست عمر بیند، از شکست نان به است

صورت زشتش خبر از معنی او می دهد

ظاهری دارد که از وی باطن شیطان به است

نفعی از هرکس که بیند، بهتر از فرزند اوست

[...]

صاحبا! مقصود صاحب دولتان از پرده دار

غیر ازین نبود که او مانع شود بیگانه را

من که چون دود سپندم خانه زاد بزم تو

نیست لایق تا به من هم خواند این افسانه را

منع کن او را ز مانع گشتن من، زان که نیست

[...]

بی سواری در سواد هند بودن مشکل است

اسب من مرد و دلم در اضطراب افتاده است

بس که تر دارد پیاده رفتنم، هرکس که دید

گوید این بیچاره پنداری در آب افتاده است!

دست من شد مدتی کز دامن زین کوته است

[...]