گفتمش صد قدم توانی رفت

نفسی رفت و بی قدمتر گشت

دست فلک از پای درآورد مرا

ای پای نهاده بر فلک دستم گیر

ناصح ار در کوی رندان پا نهد سر بشکنش

تا ز فرق سرکند پا در ره مستان عشق

چشم تو گر یک نظر درنگرد سوی دل

گوشهٔ زلف تو را گیرم و فارغ شوم

بیا می نوش ساقی با لب یار

غم دل را به دست دل رها کن

از دهانش کام دل برگیرم و خوش دل شوم

گوشهٔ زلفش به دست من گر افتد یک شبی