نفس از لب به سوی سینه برگردید و دانستم

که او را با خیال روی جانان الفتی باشد

مژده وصل تو در گوش و بنا بر عادت

دیده اسباب شب هجر مهیا می‌کرد

غفلت مردم به بین کز مصر بوی پیرهن

تا به کنعان رفت و جز یعقوب کس

تقلید طرز بلبل و پروانه ننگ ماست

بی شمع بال سوخته بی دام بسته ایم

گوش سوی حرف من از رحم جانانم نکرد

خواست داند درد من دانست و درمانم نکرد

نمی‌دانم سرشکم تا یکی خون در جهان باشد

از آن ترسم که راه ناله‌ام بر آسمان بندد

مشام گیرم و در گلستان روم ترسم

که با نسیم گل آمیخته شود بویش

زهی ز زلف کج است زخم مشک

پناه برده ز روی تو هم به روی تو نور

از من خبر ندارد، با آن که درویش

جا کرده‌ام به سان خیال اندر آینه

پیش قدرت لاف زد روزی ز رفعت آسمان

وین زمان از شرم نتواند که سر بالا کند

به داغ تازه دلم را سر دگر باشد

عزیزتر بود آن گل که تازه‌تر باشد

چه شد که باد صبا دورم افکند زدرش

بهر کجا که روم خاک کوی او باشم

می توانستم به کویش با صبا رفتن، ولی

آن چنانم سوخت هجرانش که خاکستر نماند

لاف دلتنگی و صبر از یار ناید باورم

دل اگر تنگت چون گنجد شکیبایی در او

دگر ز هجر که نالم که در کنار منی تو

تو در دلی و دل از دیده در کنار من آید

به چاک سینه شناسند عشقبازان را

وگرنه کیست که بی چاک پیرهن باشد

در مجلس ما دیده بی گریه خونین

بی قدر چو پیمانه خالی ز شراب است

در گلستان گر گلی بودی به رنگ یار من

همچو بلبل در گلستان ناله بودی کار من

میان یار و جان فرقی نمی‌داند دل عاشق

بلی دیوانه هرگز دوست از دشمن نمی‌داند