تا به خالت شد سر زلف آشنا

عالمی را عام شد درد و بلا

به تاب تب فتاد از تاب رویت این دل بی‌تاب

ز تاب کاکلت از سینه شد صبر و ز چشمم خواب

مظهر لطف صمدی خالد است

منبع فیض ابدی خالد است

نازم به رعنا دلبری سالار هر دو عالم است

بینم به پای اخترش افشانده تاج آدم است

حالتم رشک ده مجنون کن

از غمت دیده من جیحون کن

هر آنکو مست صهبای جنون است

همه کارش ز حیرت واژگون است

دلربائی است مرا، نیم نگاهش چو می است

در دل نه، نود و نه چون نهی نام وی است

خالدا کرد فلک قد ترا خم، یعنی

که ازین در به یقین وقت بردن رفتن تست

خالد اندر بهشت خالد باد

بالنبی و آله الا مجاد

ور از نفس کسی چراغ افسرد

آن شمع شبستان شرف روشن باد

در مکتب دل سبق نباشد

این مساله در ورق نباشد

طمع دارد ز جانان زلف سرمد

شهید کربلای عشق احمد

سالار رسل، کریم و امجد

شاهنشه ملک دین احمد

غوث عالم، خواجه گردون فراز سربلند

یکه تاز عرصه تجرید شاه نقشبند

خاک پای حضرت صدیق شاه نقشبند

خالد درمانده تقصیر بار و مستمند

طمع دارد به فضل حی معبود

غلام خالد و صدیق محمود

فریاد ز دست دلبر سنگین دل

بیداد، ز بیداد مه مهر گسل

هست تعریفی ز تعریفاتت ای شیرین کلام

گاه حد و گاه رسم و گاه ناقص، گه تمام

چون قمری سرگردان، از جفت جدا مانده

از هجر سهی قدان، در دشت زنم کو کو

روی زمین جمله زبرجد شده

زاغ و زغن آخر ابجد شده