لب بر لب من نهاد و نرمک می‌گفت

جانت چو به لب رسید، خود را دریاب

یار بگذشت و نبودش سر حال دل ما

گفتم انصاف نه این است، همان دم برگشت

سخن تا چند گویم پیچ در پیچ؟

ترا من دوست می‌دارم، دگر هیچ

محرم ما را سر رفتن نبود

نیست کنون هم سر برگشتنش

آن بت چو ز دوستی کناری دارد

ما نیز ز دوستی کناری گیریم

هر کرا چشم بر حبیب منست

گر بود چشم من، رقیب منست

به خلوت تو اگر جبرئیل ره می‌یافت

هزار بار چو پروانه بال و پر می‌سوخت