ای کرده غمت غارت هوش دل ما

درد تو زده خانه فروش دل ما

سری که مقدسان از آن محرومند

عشق تو فرو گفت بگوش دل ما

زان روی کنون آینه روی توم

از دیده تو بر وی تو مینگرم

[کی بود ما ز ما جدا مانده

من و تو رفته و خدا مانده

بد بخت اگر بر لب دریا باشد

جز با لب خشک همچو دریا نبود]

تا ز خود بشنود نه از من و تو

لمن الملک واحد القهار

هر کرا این عشقبازی در ازل آموختند

تا ابد در جان او شمعی ز عشق افروختند

و آن دلی را کز برای وصل او پرداختند

همچو بازش از دو عالم دیده‌ها بردوختند

پس درین منزل چگونه تاب هجر آرند باز

[...]

بر آتش عشق تو بسوزم

گر سوختن منت بسازد

گفتی که بباز جان چو مردان

عاشق چه کند که جان نبازد

تو جانی و پنداشتستی که شخص

تو آبی وانگا شتستی سبویی

باری دگر آتش زده‌ای در دل من

در سوخته آتش زدن آسان باشد

قدر سوز توچه دانند ازین مشتی خام

هم مرا سوز که صد بار دگر سوخته‌ام

صوفیان در دمی دوعید کنند

عنکبوتان مگس قدید کنند

بویی بمن آمد و ببومست شدم

بویی دگر ار بشنوم از دست شدم

زلف تو نه‌ایم تا بکمتر بادی

دور از رویت شویم دور از رویت

آن بلبل محبوس که نامش جان است

دستش بشکستن قفص می نرسد

گرت باید کزین قفص برهی

باز ده وام هفت و پنج و چهار

حلقه در گوش چرخ و انجم کن

تا دهندت ببندگی اقرار

آفرینش نثار فرق تو اند

بر مچین چون خسان زراه نثار

ایشان دارند دل من ایشان دارند

ایشان که سر زلف پریشان دارند

ما که از دست روح قوت خوریم

کی نمک سود عنکبوت خوریم

مرغ کانجا پرید پر نهاد

دیو کانجا رسید سر بنهاد

آن پشه که در کوی تو پرواز کند

صیدی کند او که باز نتواند کرد