جهان را بلندی و پستی توی

ندانم کیی هر چه هستی توی

ان القناه التی شاهدت رفعتها

تنمو و تنبت انبوبا فانبوباً

من چون ریگم غم تو چون آب خورم

هرچند همی بیش خورم تشنه‌ترم.

بی بلا نازنین شمرد او را

چون بلا دید در سپرد او را

تا بدانی که وقت پیچا پیچ

هیچکس مر ترا نباشد هیچ

چاره عشاق را دانم که در بیچارگی است

لیک من جانی کنم با این همه بیچارگی

گرد همه دستگاه خود برگشتم

پایم به سفال پاره‌ای در نامد

یارید به باغ ما تکرگی

و ز گلبن ما نماند برگی

خدای جهان را فراوان سپاس

که گوهر سپردم به گوهرشناس

بداند چو از جان بدو بنگردد

چه جان کنده‌ام تا که جان پرورد

القصه هرانچ کرد گردون ز جفا

حق باید گفت بود دون حق ما

شکرانه نعمتش نمی‌کردم هیچ

تا لاجرمم فکند در رنج و عنا

زان می‌خوردم که یار من زان می‌خورد

او را رخ سرخ گشت و ما را رخ زرد

گستاخ تو کرده‌ای مرا با لب خویش

ورنه من بیچاره چه مردان توام

گر دل بهوای لولیی برجوشد

صد ترک برو عرضه کنی ننیوشد

بیگانگیی نیست تومایی ما تو

سر جامه تویی و بن جامه ما

بوی جوی مولیان آید همی

بوی یار مهربان آید همی

عشق آمدو کرد عقل غارت

ای دل تو بجان بر این بشارت

ترک عجمی است عشق دانی

کز ترک عجیب نیست غارت

میخواست که در عبارت آرد

[...]

نظار گیان روی خوبت

چون در نگرند از کرانها

در آینه نقش خویش بینند

زین است تفاوت نشانها

عقل را با عشق کاری نیست زودش پنبه کن

تاچه خواهی کرد آن اشتردل جولاه را

عقل نزد عشق خود راهی تواند برد نه

نزد شاهنشه چه کار اوباش لشگر گاه را

گر عرض دهند عاشقانت را

هر ذره که هست در شمار آید

طاوس و مگس بیک محل باشد

چون باز غم تو در شکار آید

الحق شگرف مرغی کز تو دو کون پر شد

نه بال باز کرده نه زاشیان پریده

قصه‌ها مینوشت خاقانی

قلم اینجا رسید سر بشکست