قصه‌ها مینوشت خاقانی

قلم اینجا رسید سر بشکست

منکر بودم عشق بتان را یک چند

آن انکارم مرا بدین روز افکند

از شبنم عشق خاک آدم گل شد

صد فتنه و شور در جهان حاصل شد

سر نشتر عشق بر رگ روح زدند

یک قطره فرو چکید نامش دل شد

خاک آدم هنوز نابیخته بود

عشق آمده بود ودل آویخته بود

این باده چو شیرخواره بودم خوردم

نی‌نی می و شیر با هم آمیخته بود

جهان را بلندی و پستی تویی

ندانم که ای هر چ هستی تویی

عشقی است که از ازل مرا درسر بود

کاری است که تا ابد مرا در پیش است

مافتنه بر تویم تو فتنه بر آینه

مارا نگاه درتو ترا اندر آینه

تا آینه جمال تو دید و تو حسن خویش

تو عاشق خودی ز تو عاشق‌ترآینه

درد دل خسته دردمندان دانند

نه خوش‌منشان و خیر خندان دانند

از سر قلندری تو گر محرومی

سری است در آن شیوه که رندان دانند

نزدیکان را بیش بود حیرانی

کایشان دانند سیاست سلطانی

یک نظر از دوست و صد هزار صعادت

منتظرم تا که وقت آن نظر آید

تو سنی کردم ندانستم همی

کز کشیدن سخت‌تر گردد کمند

معشوقه بچشم دیگران نتوان دید

جانان مرا بچشم من بایددید

حدیث من ز مفاعیل و فاعلات بود

من از کجا سخن سر مملکت ز کجا؟

بل تا بدرند پوستینم همه پاک

از بهر تو ای یار عیار چالاک

در عشق یگانه باش از خلق چه باک

معشوقه ترا و بر سر عالم خاک

عشق رویت مرا چنین یکرویه

ببرید ز خلق و رو فرا روی تو کرد

گر من نظری بسنگ بر بگمارم

از سنگ دلی سوخته بیرون آرم

همسنگ زمین و آسمان غم خوردم

نه سیر شدم نه یار دیگر کردم

آهو بمثل رام شودبا مردم

تو می‌ نشوی هزار حیلت کردم

ترا از دو گیتی بر آورده‌اند

بچندین میانجی بپرورده‌اند

نخستین فطرت پسین شمار

تویی خویشتن را ببازی مدار

در من نگری همه تنم دل گردد

درتو نگرم همه دلم دیده شود

از ما تو هر آنچ دیده‌ای سایه ماست

بیرون ز دو کون ای پسر مایه ماست

بی مایی هابکارها مایه ماست

ما دایه دیگران و او دایه ماست