آنکس داند حال دل مسکینم

کو را هم ازین نمد کلاهی باشد

ایشان دارند دل من ایشان دارند

ایشان که سر زلف پریشان دارند

عشق را گوهر برون از کون کانی دیگرست

کشتگان عشق را از وصل جانی دیگرست

عشق بی عین است و بی شین است وبی قاف ای پسر

عاشق عشق چنین هم از جهانی دیگرست

دانهٔ عشق جمالش چینهٔ هر مرغ نیست

[...]

دوشم سحر گهی ندی حق بجان رسید

کای روح پاک مرتع حیوان چه می کنی

تو نازنین عالم عصمت بدی کنون

با خواری و مذلّت عصیان چه می کنی

پروردهٔ حظائر قدسی بناز وصل

[...]

قد قامت القیامه کجا عشق داد بار

بل عشق معتبر زقیامت هزار بار

عشق آمد و عقل کرد غارت

ای دل تو بجان بر این بشارت

ترک عجبی است عشق و دانی

کز ترک عجیبنیست غارت

شد عقل که در عبارت آرد

[...]

عقل شخصی است خواجگی آموز

عشق دردیست پادشاهی سوز

بخدای ار کسی تواند شد

بی خدای از خدای برخوردار

فراز کنگرهٔ کبریاش بازانند

فرشته صید و پیمبر شکار وسبحان گیر

مرغان او هر آنچه از آن آشیان پرند

بس بی خودند جمله و بی بال و بی پرند

شهباز حضرتند دو دیده بدوخته

تا جز بر وی شاه بکونین ننگرند

بر دست شاه پرورش و زقّه یافته

[...]

بچهٔ بط اگر چه دینه بود

آب دریاش تا بسینه بود

دعوّی عشق جانان در هر دهان نگنجد

وصف جمال رویش در هر زبان نگنجد

نور کمال حسنش در هر نظر نیاید

شرح صفات ذاتش درهر بیان نگنجد

عزّجلال وصلش جبریل درنیابد

[...]

بدبخت اگر بر لب دریا باشد

جز با لب خشک همچو دریا نبود

تا قیامت شرح عشقش دادمی

گر کسی بودی که باور داشتی