باد آمد و بوی زلف جانان آورد

وان عشق کهن ناشده ما نو کرد

ای باد تو بوی آشنایی داری

زنهار بگرد هیچ بیگانه گرد

عشاق ترا هشت بهشت نتگ آید

وز هر چ بدون تست شان ننگ آید

اندر دهن دوزخ از ان سنگ آید

کز پرتو نار نور بیرنگ آید

غم با لطف تو شادمانی گردد

عمر از نظر تو جاودانی گردد

گرباد بدوزخ برداز کوی تو خاک

آتش همه آب زندگانی گردد

فردا که مقدسان خاکی مسکن

چون روح شوند راکب مرکب تن

چون لاله بخون جگر آلوده کفن

از خاک سر کوی تو بر خیزم من

رقص آن نبود که هر زمان بر خیزی

بی درد چو گرد از میان برخیزی

رقص آن باشد کز دو جهان بر خیزی

دل پاره کنی وز سر جان برخیزی

هرگز نشودای بت بگزیده من

مهرت ز دل و خیالت از دیده من

گر از پس مرگ من بجویی یابی

مهر تو در استخوان پوسیده من

تا زاغ صفت بجیفه پر آلایی

کی چون شاهین در خورشاهان آیی

چون صعوه اگر غذای بازی گردی

بازی گردی که دست‌شه را شایی

در دام میا که مرغ این دانه نه‌ای

در شمع میاز چونک پروانه نه‌ای

دیوانه کسی بود که گردد بر ما

کم گرد بگرد ما که دیوانه نه‌ای

خود حال دلی بود پریشان تر ازین

یا واقعه‌ای بی سر و سامان تر ازین

هرگز بجهان که دید محنت زده‌ای

سر گشته روزگار حیران‌تر ازین

ما مست زباده الستیم هنوز

وز عهد الست باز مستیم هنوز

در صومعه با سجاده و مصحف و ورد

دردی کش ورند و می‌‌پرستیم هنوز

بازی که همی دست ملک را شاید

منقار بمردار کجا آلاید

بر دست ملک نشیند آزاد ز خویش

در بند اشارتی که او فرماید

در بحر عمیق غوطه خواهم خوردن

یا غرقه شدن یا گهری آوردن

کار تو مخاطره‌ست خواهم کردن

یا سرخ کنم روی ز تو یا گردن

جز دست تو زلف تو نیارست کشید

جز پای تو سوی تو ندانست دوید

از روی تو دیده‌ام طمع زان ببرید

جز دیده تو روی تو نتواند دید

بازی بودم پریده از عالم ناز

تا بوک برم ز شب صیدی بفر از

اینجا چو نیافتم کسی محرم راز

زان در که در آمدم بدر رفتم باز

هر دم ز وجود خود ملالم گیرد

سودای وصال آن جمالم گیرد

پروانه دل چو شمع روی تو بدید

دیوانه شود کم دو عالم گیرد

شک نیست چو پروانه کم سر گیرد

شمعش بهزار لطف در خور گیرد

پروانه نخست جان نهد بر کف دست

پس قصد کند که شمع در بر گیرد

آن روز که دوختی مرا دلق وجود

گفتند بطعنه مر ترا خلق وجود:

«خونریزی را چه میکنی؟» راست بدان

من خونریزم ولیکن از حلق وجود

این هفت سپهر در نوشتیم آخر

وز دوزخ و فردوس گذشتیم آخر

هم شد فدی تویی تو مایی ما

وی دوست تو ما و ما تو گشتیم آخر

ای قبله هر که مقبل آمد کویت

روی دل جمله بختیاران سویت

امروز کسی کز تو بگرداند روی

فردا بکدام دیده بیند رویت

از لطف تو هیچ بنده نومید شد

مقبول تو جز مقبل جاوید نشد

لطفت بکدام ذره پیوست دمی

کان ذره به از هزار خرشید نشد