زان می‌خوردم که یار من زان می‌خورد

او را رخ سرخ گشت و ما را رخ زرد

گستاخ تو کرده‌ای مرا با لب خویش

ورنه من بیچاره چه مردان توام

گر دل بهوای لولیی برجوشد

صد ترک برو عرضه کنی ننیوشد

بیگانگیی نیست تومایی ما تو

سر جامه تویی و بن جامه ما

نظار گیان روی خوبت

چون در نگرند از کرانها

در آینه نقش خویش بینند

زین است تفاوت نشانها

عشق آمدو کرد عقل غارت

ای دل تو بجان بر این بشارت

ترک عجمی است عشق دانی

کز ترک عجیب نیست غارت

میخواست که در عبارت آرد

[...]

بوی جوی مولیان آید همی

بوی یار مهربان آید همی

عقل را با عشق کاری نیست زودش پنبه کن

تاچه خواهی کرد آن اشتردل جولاه را

عقل نزد عشق خود راهی تواند برد نه

نزد شاهنشه چه کار اوباش لشگر گاه را

گر عرض دهند عاشقانت را

هر ذره که هست در شمار آید

طاوس و مگس بیک محل باشد

چون باز غم تو در شکار آید

الحق شگرف مرغی کز تو دو کون پر شد

نه بال باز کرده نه زاشیان پریده

قصه‌ها مینوشت خاقانی

قلم اینجا رسید سر بشکست

جهان را بلندی و پستی تویی

ندانم که ای هر چ هستی تویی

نزدیکان را بیش بود حیرانی

کایشان دانند سیاست سلطانی

حدیث من ز مفاعیل و فاعلات بود

من از کجا سخن سر مملکت ز کجا؟

منکر بودم عشق بتان را یک چند

آن انکارم مرا بدین روز افکند

عشقی است که از ازل مرا درسر بود

کاری است که تا ابد مرا در پیش است

گر من نظری بسنگ بر بگمارم

از سنگ دلی سوخته بیرون آرم

مافتنه بر تویم تو فتنه بر آینه

مارا نگاه درتو ترا اندر آینه

تا آینه جمال تو دید و تو حسن خویش

تو عاشق خودی ز تو عاشق‌ترآینه

در من نگری همه تنم دل گردد

درتو نگرم همه دلم دیده شود

توسنی کردم ندانستم همی

کز کشیدن سخت‌تر گردد کمند