ما شیر و می عشق تو با هم خوردیم

با عشق تو در طفولیت خو کردیم

نی نی غلطم چه جای این است که ما

با عشق تو در ازل بهم پروردیم

عشق است که لذت جوانی ببرد

عشق است که عیش جاودانی ببرد

عشق ارچه که آب زندگانی دل است

لیکن ز دل آب زندگانی ببرد

شمع ازلی، دل منت پروانه

جان همه عالمی، مرا جانانه

از شور سر زلف چو زنجیر تو خاست

دیوانگی دل من دیوانه

چندان نازست ز عشق تو بر سر من

کاندر غلطم که عاشقی تو بر من

یا خیمه زند وصال تو بر سر من

یا در سر این غلط شود این سر من

بر یاد لبت لعل نگین میبوسم

آنم چو بدست نیست این میبوسم

دستم چو بدستبوس وصلت نرسد

میگویم خدمت و زمین میبوسم

خاک آدم هنوز نابیخته بود

عشق آمده بود ودل آویخته بود

این باده چو شیرخواره بودم خوردم

نی‌نی می و شیر با هم آمیخته بود

همسنگ زمین و آسمان غم خوردم

نه سیر شدم نه یار دیگر کردم

آهو بمثل رام شودبا مردم

تو می‌ نشوی هزار حیلت کردم

درد دل خسته دردمندان دانند

نه خوش‌منشان و خیر خندان دانند

از سر قلندری تو گر محرومی

سری است در آن شیوه که رندان دانند

از شبنم عشق خاک آدم گل شد

صد فتنه و شور در جهان حاصل شد

سر نشتر عشق بر رگ روح زدند

یک قطره فرو چکید نامش دل شد

از ما تو هر آنچ دیده‌ای سایه ماست

بیرون ز دو کون ای پسر مایه ماست

بی مایی هابکارها مایه ماست

ما دایه دیگران و او دایه ماست

بل تا بدرند پوستینم همه پاک

از بهر تو ای یار عیار چالاک

در عشق یگانه باش از خلق چه باک

معشوقه ترا و بر سر عالم خاک

دی ما و می و عیش خوش و روی نگار

امروز غم و غریبی و فرقت یار

ای گردش ایام! ترا هر دو یکی است

جان بر سر امروز نهم دی باز آر

هرگز نشودی بت بگزیده من

مهرت ز دل و خیالت از دیده من

گر از پس مرگ من بجویی یابی

مهر تو در استخوان پوسیده من

حاشا که دلم از تو جدا داند شد

یا با کس دیگر آشنا داندشد

از مهر تو بگسلد کرا دارد دوست

وز کوی تو بگذرد کجا خواهد شد؟

ای گل! تو بروی دلربایی مانی

وی می تو زیار من بجای مانی

وی بخت ستیزه کار هر دم با من

بیگانه تری بآشنایی مانی

یاری که همیشه در وفای ما بود

کارش همه جستن رضای ما بود

بیگانه چنان شد که نمیداند کس

کو در همه عمر آشنای ما بود

روزی دو سه گر بیتو شکیب آوردم

صد عذر لطیف دلفریب آوردم

جانا ز غمت سر بنشیب آوردم

دریاب که پای در رکاب آوردم

روزی که زمانه در نهیبت باشد

باید که در ان روز شکیبت باشد

بد نیز چو نیک در حسابت باشد

نه پای همیشه در رکابت باشد

باز آی کز آنچ بودی افزون باشی

ورتا بکنون نبودی اکنون باشی

آنی که بوقت جنگ جانی و جهان

بنگر که بوقت آشتی چون باشی