من چون ریگم غم تو چون آب خورم

هرچند همی بیش خورم تشنه‌ترم.

القصه هرانچ کرد گردون ز جفا

حق باید گفت بود دون حق ما

شکرانه نعمتش نمی‌کردم هیچ

تا لاجرمم فکند در رنج و عنا

بی بلا نازنین شمرد او را

چون بلا دید در سپرد او را

تا بدانی که وقت پیچا پیچ

هیچکس مر ترا نباشد هیچ

یارید به باغ ما تکرگی

و ز گلبن ما نماند برگی

چاره عشاق را دانم که در بیچارگی است

لیک من جانی کنم با این همه بیچارگی

گرد همه دستگاه خود برگشتم

پایم به سفال پاره‌ای در نامد

خدای جهان را فراوان سپاس

که گوهر سپردم به گوهرشناس

بداند چو از جان بدو بنگردد

چه جان کنده‌ام تا که جان پرورد