جهان را بلندی و پستی توی

ندانم کیی هر چه هستی توی

ان القناه التی شاهدت رفعتها

تنمو و تنبت انبوبا فانبوباً

من چون ریگم غم تو چون آب خورم

هرچند همی بیش خورم تشنه‌ترم.

القصه هرانچ کرد گردون ز جفا

حق باید گفت بود دون حق ما

شکرانه نعمتش نمی‌کردم هیچ

تا لاجرمم فکند در رنج و عنا

بی بلا نازنین شمرد او را

چون بلا دید در سپرد او را

تا بدانی که وقت پیچا پیچ

هیچکس مر ترا نباشد هیچ

یارید به باغ ما تکرگی

و ز گلبن ما نماند برگی

چاره عشاق را دانم که در بیچارگی است

لیک من جانی کنم با این همه بیچارگی

گرد همه دستگاه خود برگشتم

پایم به سفال پاره‌ای در نامد

خدای جهان را فراوان سپاس

که گوهر سپردم به گوهرشناس

بداند چو از جان بدو بنگردد

چه جان کنده‌ام تا که جان پرورد

زان می‌خوردم که یار من زان می‌خورد

او را رخ سرخ گشت و ما را رخ زرد

گستاخ تو کرده‌ای مرا با لب خویش

ورنه من بیچاره چه مردان توام

گر دل بهوای لولیی برجوشد

صد ترک برو عرضه کنی ننیوشد

بیگانگیی نیست تومایی ما تو

سر جامه تویی و بن جامه ما

نظار گیان روی خوبت

چون در نگرند از کرانها

در آینه نقش خویش بینند

زین است تفاوت نشانها

عشق آمدو کرد عقل غارت

ای دل تو بجان بر این بشارت

ترک عجمی است عشق دانی

کز ترک عجیب نیست غارت

میخواست که در عبارت آرد

[...]

بوی جوی مولیان آید همی

بوی یار مهربان آید همی

عقل را با عشق کاری نیست زودش پنبه کن

تاچه خواهی کرد آن اشتردل جولاه را

عقل نزد عشق خود راهی تواند برد نه

نزد شاهنشه چه کار اوباش لشگر گاه را

گر عرض دهند عاشقانت را

هر ذره که هست در شمار آید

طاوس و مگس بیک محل باشد

چون باز غم تو در شکار آید

الحق شگرف مرغی کز تو دو کون پر شد

نه بال باز کرده نه زاشیان پریده

قصه‌ها مینوشت خاقانی

قلم اینجا رسید سر بشکست