جهان را بلندی و پستی توی

ندانم کیی هر چه هستی توی

ان القناه التی شاهدت رفعتها

تنمو و تنبت انبوبا فانبوباً

من چون ریگم غم تو چون آب خورم

هرچند همی بیش خورم تشنه‌ترم.

یارید به باغ ما تکرگی

و ز گلبن ما نماند برگی

گرد همه دستگاه خود برگشتم

پایم به سفال پاره‌ای در نامد

چاره عشاق را دانم که در بیچارگی است

لیک من جانی کنم با این همه بیچارگی

زان می‌خوردم که یار من زان می‌خورد

او را رخ سرخ گشت و ما را رخ زرد

گستاخ تو کرده‌ای مرا با لب خویش

ورنه من بیچاره چه مردان توام

گر دل بهوای لولیی برجوشد

صد ترک برو عرضه کنی ننیوشد

بیگانگیی نیست تومایی ما تو

سر جامه تویی و بن جامه ما

الحق شگرف مرغی کز تو دو کون پر شد

نه بال باز کرده نه زاشیان پریده

قصه‌ها مینوشت خاقانی

قلم اینجا رسید سر بشکست

بوی جوی مولیان آید همی

بوی یار مهربان آید همی

عشق آن خوشتر که با ملامت باشد

آن زهد بود که با سلامت باشد

گر من نظری بسنگ بر بگمارم

از سنگ دلی سوخته بیرون آرم

حدیث من ز مفاعیل و فاعلات بود

من از کجا سخن سر مملکت ز کجا؟

در من نگری همه تنم دل گردد

درتو نگرم همه دلم دیده شود

با آن نگار کار من آن روز اوفتاد

کادم میان مکه و طایف فتاده بود

چراغی را که ایزد برفروزد

هر آنکس پف کند دانی چه سوزد

جهان را بلندی و پستی تویی

ندانم که ای هر چ هستی تویی