بیگانگیی نیست تومایی ما تو

سر جامه تویی و بن جامه ما

گر دل بهوای لولیی برجوشد

صد ترک برو عرضه کنی ننیوشد

بوی جوی مولیان آید همی

بوی یار مهربان آید همی

الحق شگرف مرغی کز تو دو کون پر شد

نه بال باز کرده نه زاشیان پریده

قصه‌ها مینوشت خاقانی

قلم اینجا رسید سر بشکست

عشقی است که از ازل مرا درسر بود

کاری است که تا ابد مرا در پیش است

معشوقه بچشم دیگران نتوان دید

جانان مرا بچشم من بایددید

منکر بودم عشق بتان را یک چند

آن انکارم مرا بدین روز افکند

توسنی کردم ندانستم همی

کز کشیدن سخت‌تر گردد کمند

گر من نظری بسنگ بر بگمارم

از سنگ دلی سوخته بیرون آرم